ಭಾರತೀಕರಣದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರ?

ಭಾಗ-2

ತೆಗೆದದ್ದು ‘ಸೆಡಿಷನ್’ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಮಾತ್ರ!

ಈಗಾಗಲೇ ಚರ್ಚಿಸಿದಂತೆ ಭಾರತದ ಕಾನೂನುಗಳು ನಿರ್ವಸಾಹತೀಕರಣವಾಗಬೇಕಿರುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಆಧುನಿಕ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿದರೂ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಪ್ರಭುತ್ವ ಹಾಗೂ ನಾಗರಿಕ ಸಂಬಂಧಗಳ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ, ಆರೋಪಿಯ ಹಕ್ಕುಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಧೋರಣೆಯನ್ನೇ ಅನುಸರಿಸಿದರು. ಅದು ಅತ್ಯಂತ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವುದು ಸೆಡಿಷನ್- ರಾಜದ್ರೋಹ ಕಾಯ್ದೆಯಲ್ಲಿ.

ಬ್ರಿಟಿಷರು ಜಾರಿ ಮಾಡಿದ ಈ ಸೆಡಿಷನ್- ರಾಜದ್ರೋಹ ಕಾಯ್ದೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಸರಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಅವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಬಿತ್ತುವುದು, ಸರಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಪಿತೂರಿ ಮತ್ತು ಬುಡಮೇಲುಗೊಳಿಸುವ ಸಂಚು ಮಾಡುವುದು, ಸಶಸ್ತ್ರ ಬಂಡಾಯ ಹೂಡುವುದು ಅಪರಾಧವಾಗಿತ್ತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರವೂ ಸಹ ಈ ಕಾಯ್ದೆ ೧೨೪-ಎ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಾ ಆಳುವ ಸರಕಾರಗಳು ಈ ಕಾಯ್ದೆಯ ದುರ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಸರಕಾರದ ವಿರೋಧಿಗಳನ್ನು ದೇಶದ್ರೋಹದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮಟ್ಟ ಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದವು.

ಸೆಡಿಷನ್ ಕಾಯ್ದೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ದುರ್ಬಳಕೆಯಾದದ್ದು ಮೋದಿ ಸರಕಾರ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ - ೨೦೧೪ ರ ನಂತರ. Article-14.com ಎಂಬ ಯುವ ಕಾನೂನು ವಿದ್ವಾಂಸರು ನಡೆಸುವ ವೆಬ್ ಪತ್ರಿಕೆ ಮಾಡಿದ ಅಧ್ಯಯನದ ಪ್ರಕಾರ ಕಳೆದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ೧೩,೦೦೦ ನಾಗರಿಕರನ್ನು ಸೆಡಿಷನ್ ಕಾಯ್ದೆಯಡಿ ಬಂಧಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಬಹುಪಾಲು ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಆರೋಪವೆಂದರೆ ಮೋದಿ ಸರಕಾರದ ಸಿಎಎ ನೀತಿಯ ವಿರುದ್ಧ, ಯೋಗಿ ಮತ್ತು ಮೋದಿಯವರ ವಿರುದ್ಧ ಟೀಕೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಅಥವಾ ಅಂತಹ ಟೀಕೆಗಳ ಟ್ವೀಟ್‌ಗಳನ್ನು ಫಾರ್ವರ್ಡ್ ಮಾಡಿದಂತಹ ಅಪರಾಧಗಳೇ. ಇದನ್ನು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಬಳಸಿದ್ದು ಕೂಡ ಬಿಜೆಪಿ ಸರಕಾರಗಳೇ. ಏಕೆಂದರೆ ಬಿಜೆಪಿ ಸರಕಾರಗಳು ಮೋದಿ ವಿರುದ್ಧ ವಿಮರ್ಶೆಗಳನ್ನು ರಾಜದ್ರೋಹ ಅಂದರೆ ಸರಕಾರದ ವಿರುದ್ಧದ ಟೀಕೆಯೆಂದೂ, ರಾಜದ್ರೋಹವೆಂದರೆ ದೇಶದ್ರೋಹವೆಂದೂ..ಅರ್ಥಾತ್ ಮೋದಿಯ ಮೇಲಿನ ವಿಮರ್ಶೆ ದೇಶದ್ರೋಹವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತವೆ.

ಈ ಕಾಯ್ದೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಪ್ರಕರಣಗಳು ಕಳೆದ ೬೦ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ದಾಖಲಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂದಿವೆ. ಇತ್ತೀಚಿನವರೆಗೂ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಈ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿತ್ತು ಆದರೆ ಅದರ ದುರ್ಬಳಕೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಹಲವಾರು ಅಂಕುಶಗಳನ್ನು ವಿಧಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ೨೦೨೦ರಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟಿನ ಆಗಿನ ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ಎನ್. ರಮಣ ಅವರು ಸೆಡಿಷನ್‌ನಡಿ ಯಾವುದೇ ಹೊಸ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ದಾಖಲಾಗದಂತೆ ತಡೆ ಒಡ್ಡಿದರು. ಆದರೂ ಬಿಜೆಪಿ ಆಡಳಿತವಿರುವ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಸೆಡಿಷನ್ ಕೇಸುಗಳು ದಾಖಲಾಗುತ್ತಲೇ ಹೋದವು.

ವಾಸ್ತವ ಹೀಗಿರುವಾಗ ಈಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಶಾ ಅವರು ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ೧೨೪-ಎ-ಸೆಡಿಷನ್ ಕಾಯ್ದೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲಾಗಿದೆಯೆಂದು, ಇದು ಪ್ರಜಾತಂತ್ರ ದೇಶವಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾತಾ ಡುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿದೆಯೆಂದು ಘೋಷಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವೇನು?

ಹೊಸ ಭಾರತೀಯ ಶಿಕ್ಷಾ ಸಂಹಿತೆಯಲ್ಲಿ ಸೆಡಿಷನ್ ಪದವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸೆಡಿಷನ್ ರೀತಿಯ ಅಪರಾಧವನ್ನು ಹೊಸ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಷನ್ ೧೫೦ರಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅದರ ಪ್ರಕಾರ:

“Whoever, purposely or knowingly, by words, either spoken or written, or by signs, or by visible representation, or by electronic communication or by use of financial mean, or otherwise, excites or attempts to excite, secession or armed rebellion or subversive activities, or encourages feelings of separatist activities or endangers sovereignty or unity and integrity of India; or indulges in or commits any such act shall be punished with imprisonment for life or with imprisonment which may extend to seven years and shall also be liable to fine”

ಅಂದರೆ‘‘ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅಥವಾ ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಬರಹ ಅಥವಾ ಮಾತುಗಳ ಮೂಲಕ, ಸಂಜ್ಞೆಗಳ ಮೂಲಕ, ದೃಶ್ಯ ಸಂಕೇತಗಳ ಮೂಲಕ ಅಥವಾ ವಿದ್ಯುನ್ಮಾನ ಸಂವಹನದ ಮೂಲಕ ಅಥವಾ ಹಣಕಾಸು ಸಾಧನಗಳ ಮೂಲಕ ಅಥವಾ ಇನ್ನು ಯಾವುದೇ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸಾರ್ವಭೌಮತೆ ಹಾಗೂ ಐಕ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಸಮಗ್ರತೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುವ, ಬುಡಮೇಲು ಕೃತ್ಯಗಳಿಗೆ ಅಥವಾ ದೇಶ ವಿಭಜನಾ ಅಥವಾ ಸಶಸ್ತ್ರ ಬಂಡಾಯಕ್ಕೆ ಪ್ರಚೋದಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆ ಅಥವಾ ಏಳು ವರ್ಷ ಶಿಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ದಂಡವನ್ನು ಕೂಡ ವಿಧಿಸುವ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಗುರಿಯಾಗುವರು.’’

ಅಂದರೆ ಹೊಸ ಸೆಕ್ಷನ್‌ನಲ್ಲಿ ‘‘ಸರಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಅವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಬಿತ್ತುವುದನ್ನು’’ ಕೈಬಿಡಲಾಗಿದೆ. ಹಾಗೂ ಈ ಕೃತ್ಯವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಿ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಮಾಡಿರಬೇಕಿರುವುದನ್ನು ಸರಕಾರವು ಸಾಬೀತು ಮಾಡಬೇಕಿರುತ್ತದೆ. ಮೊದಲು ಇದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದು ವಾಸಿ. ಆದರೆ ಸೆಕ್ಷನ್ ೧೫೦ರ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾ ಮನೋಭಾವದ ಉತ್ತೇಜನ ಮತ್ತು ಬುಡಮೇಲು ಕೃತ್ಯಗಳು ಯಾವುವು ಎಂಬುದು ಈವರೆಗೂ ಯಾವ ಸರಕಾರ ಅಥವಾ ಕೋರ್ಟುಗಳು ನಿರ್ವಚನ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಸೆಡಿಷನ್ ಸೆಕ್ಷನ್‌ನಂತೆ ಈ ಸೆಕ್ಷನ್‌ನಡಿಯೂ ಸರಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಅವಿಶ್ವಾಸ ಮೂಡಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ದೇಶದ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿಸುವ ಅಪರಾಧದ ಭಾಗವೇ ಎಂದು ಬಿಜೆಪಿ ಸರಕಾರಗಳು ಉದ್ದಕ್ಕೂ ವಾದಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಮಸೂದೆಯ ಈ ಸೆಕ್ಷನ್ ೧೫೦ ಇನ್ನಷ್ಟು ಕಸುವನ್ನೇ ತುಂಬುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಏಳು ವರ್ಷಗಳಿಂದ- ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆ ಇರುವುದರಿಂದ ಅಮಾಯಕರಿಗೆ ತಳಹಂತದ ಕೋರ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಮೀನು ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮೇಲಿನ ಹಂತದಲ್ಲೂ ಕಷ್ಟ.

ಹೀಗಾಗಿ ಅಮಿತ್ ಶಾ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಸುಳ್ಳು. ಎಲ್ಲಿಯತನಕ ಮೋದಿಯೆಂದರೆ ದೇಶ ಅಥವಾ ಆಳುವ ಸರಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಪಿತೂರಿ ಎಂದರೆ ದೇಶದ ವಿರುದ್ಧ ಪಿತೂರಿ ಎಂಬ ಸರಕಾರವಿರುತ್ತದೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಸೆಡಿಷನ್ ಎಂಬ ಪದವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ದೇಶದ ವಿರುದ್ಧ ಪಿತೂರಿ ಎಂಬ ಸೆಕ್ಷನ್ ೧೫೦ ಅನ್ನು ಸೆಡಿಷನ್‌ಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಸರಕಾರಗಳು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಹೀಗಾಗಿ ಸೆಡಿಷನ್ ರದ್ದಾಗಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಅದು ಸೆಕ್ಷನ್ ೧೫೦ ಎಂಬ ಹೊಸ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಕರಾಳವಾಗಿ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಂಡಿದೆ.

ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ಟೆರರಿಸಂ ಎನ್ನುವ ಕಾಯ್ದೆ?

ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ. ಈವರೆಗೆ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ-ಟೆರರಿಸಂ ಎಂಬುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಸರಿಯಾದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕುಂಟು ನೆಪದಲ್ಲಿ ಮೋದಿ ಸರಕಾರ ಹೊಸ ಶಿಕ್ಷಾ ಸ್ಮತಿಯಲ್ಲಿ ಯುಎಪಿಎನಂತಹ ವಿಶೇಷ ಕಾಯ್ದೆಗಳಡಿಯಿದ್ದ ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ಅಪರಾಧಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಶಿಕ್ಷಾ ಸ್ಮತಿಯಡಿ ತಂದಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಟೆರರಿಸಂ ಎಂದರೆ ಬಾಂಬ್, ಬಂದೂಕು ಬಳಸಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಶಾಂತಿ, ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆ, ವಿಭಜನೆ ಮತ್ತು ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಉಂಟು ಮಾಡುವುದು ಎಂದು ನಿರ್ವಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ.

ಈ ಹೊಸ ಕಾಯ್ದೆಯ ಸೆಕ್ಷನ್ ೧೧೧. (iv)ನಲ್ಲಿ “… an act of detaining any person and threatening to kill or injure such person in order to compel the Government to do or abstain from doing any act..” ಎಂಬ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ಅಪರಾಧಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ

‘‘ಸರಕಾರವು ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಲು ಅಥವಾ ಮಾಡದಿರಲು ಯಾವುದಾದರೂ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ವಶಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಅಥವಾ ಗಾಯಗೊಳಿಸುವ ಬೆದರಿಕೆ ಒಡ್ಡುವುದೂ’’ ಈ ಹೊಸ ಕಾಯ್ದೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯಾಗುತ್ತದೆ! ಅಂದರೆ ರೈತರು ಮತ್ತು ಆದಿವಾಸಿಗಳು ತಮ್ಮನ್ನು ಎತ್ತಂಗಡಿ ಮಾಡಲು ಬರುವ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಘೇರಾವ್ ಹಾಕುವುದನ್ನೂ ಸಹ ಹೊಸ ಕಾಯ್ದೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ‘ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ’ ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸಬಹುದು. ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ. ಅದೇ ಸೆಕ್ಷನ್‌ನ

೧೧೧ ೬(a) “(ii) commits, or attempts, or conspires to commit terrorist acts by any means, directly or indirectly;” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ.

ಅಂದರೆ ‘‘ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯೋ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿಯೋ, ಇನ್ನು ಯಾವುದಾದರೂ ಬಗೆಯಿಂದ ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ಕೃತ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ಅಥವಾ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಅಥವಾ ಸಂಚು ಮಾಡಿದರೆ..’’ ಅದನ್ನು ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ಕೃತ್ಯವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಬಗೆಯೆಂದರೇನು? ಪರೋಕ್ಷ ರೀತಿ ಎಂದರೇನು? ಎಂಬುದನ್ನು ಮಸೂದೆಯು ಅಮೂರ್ತ ವಾಗಿರಿಸಿದೆ. ಇಂತಹ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡೇ ಸರಕಾರವು ಅಮಾಯಕ ರೈತರನ್ನು, ಆದಿವಾಸಿಗಳನ್ನು, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಜೈಲುಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಳೆಹಾಕಿದೆ. ಹತ್ತಾರು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವರು ಅಮಾಯಕರೆಂದು ಸಾಬೀತಾಗಿ ಜೈಲಿನಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಇದು ಬ್ರಿಟಿಷರ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದ ಮೇಲೂ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಮೋದಿ ಸರಕಾರ ಭಾರತೀಕರಣದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಕರಾಳಗೊಳಿಸಿದೆ.

ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಅವಮಾನಿಸುವ ಮೋದಿ ಕಾನೂನು

ಅಪರಾಧಿ ಎಂದು ಸಾಬೀತಾಗುವ ತನಕ ಪ್ರತೀ ಆರೋಪಿಯನ್ನು ನಿರಪರಾಧಿ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ಯಾವುದೇ ನಾಗರಿಕ ಹಾಗೂ ಪ್ರಜಾತಾಂತ್ರಿಕ ಸರಕಾರದ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ನಾಗರಿಕ ಸಮಾಜದ ಕಾನೂನುಗಳು ಆರೋಪಿಗಳ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತವೆ. ಪೊಲೀಸ್ ಮತ್ತು ಸರಕಾರ ಅಮಾಯಕರಿಗೆ ಹಿಂಸೆ ಕೊಡದಂತೆ ತಡೆಗೋಡೆಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಮೋದಿ ಸರಕಾರದ ಈ ಹೊಸ ಕಾನೂನು ಆರೋಪಿಗಳಿಗಿರುವ ಹಲವಾರು ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ ಉದಾಹರಣೆಗೆ:

-ಈವರೆಗೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಆರೋಪಿಯನ್ನು ಪೊಲೀಸರು ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ೧೪ ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಮಾತ್ರ ತಮ್ಮ ಕಸ್ಟಡಿಗೆ ಕೇಳಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮೋದಿ ಸರಕಾರ ಈ ಅವಧಿಯನ್ನು ೬೦-೯೦ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತದೆ.

- ಪೊಲೀಸರು ಈವರೆಗೆ ೯೦ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಚಾರ್ಜ್ ಶೀಟನ್ನು ದಾಖಲಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ೯೦ ದಿನಗಳೊಳಗೆ ದಾಖಲಿಸದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಆರೋಪಿಗೆ ಡಿಫಲ್ಟ್ ಜಾಮೀನು ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೇವಲ ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಈ ಅವಧಿಯನ್ನು ೧೮೦ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಆ ಸೌಲಭ್ಯವನ್ನು ಈ ಹೊಸ ಕಾನೂನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲೂ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಒದಗಿಸಿ ಅಮಾಯಕರನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಜೈಲಲ್ಲಿ ಕೊಳೆಯುವುದನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿದೆ.

- ಮೊದಲು ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿ ಕೈಕೋಳ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಪೊಲೀಸರ ಕ್ರಮವನ್ನು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಆಕ್ಷೇಪಿಸಿತ್ತು. ಈಗ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಕಾಲದಂತೆ ಭಾರತೀಯ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಕೇವಲ ಆರೋಪಿ ಗಳಾಗಿದ್ದರೂ ಕೈಕೋಳ ಹಾಕಿ ಅವಮಾನಿಸುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಮೋದಿ ಸರಕಾರ ಕೆಲವು ಶರತ್ತುಗಳನ್ನು ವಿಧಿಸಿ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದೆ.

- ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಈವರೆಗೆ ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಅದಕ್ಕೆ ಕೆಲವು ಶರತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡಲಾಗಿದೆ.

- ಆರೋಪಿಯು ಬಂಧನದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಧನಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಅದನ್ನು ತಡೆಯುವ ಅವಕಾಶ ಅರ್ಥಾತ್ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸುವ ಅವಕಾಶ ಅರ್ಥಾತ್ ನಕಲಿ ಎನ್‌ಕೌಟರ್ ಅವಕಾಶ ಕಲ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಇವು ಮೋದಿಯವರ ಹೊಸ ಭಾರತೀಯ ಶಿಕ್ಷಾ ಮಸೂದೆಗಳ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಸ್ವರೂಪ. ಇದಲ್ಲದೆ ಈಗ ಗುಂಪು ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಶಿಕ್ಷಾರ್ಹ ಆರೋಪವನ್ನಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತಿವೆ. ಅದು ನಿಜ. ಗುಂಪು ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಒಂದು ಅಪರಾಧವನ್ನಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಹತ್ಯೆಗೆ ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆ ಇದ್ದರೆ ಗುಂಪು ಹತ್ಯೆ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಏಳು ವರ್ಷ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕೊಡಬಹುದೆಂಬ ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟಿರುವುದು ಏಕೆ?

ಹಾಗೆಯೇ, ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರವನ್ನು ವಿಶೇಷ ಅಪರಾಧವನ್ನಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ನಿರ್ದೇಶನವನ್ನು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ತುಂಬಾ ಹಿಂದೆಯೇ ನೀಡಿತ್ತಲ್ಲವೇ?

ಇವಲ್ಲದೆ ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಮತ್ತು ವಿಚಾರಣಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ವೀಡಿಯೊ ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಮತ್ತು ಇಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪಗಳಿವೆ. ಇದು ಸರಿ ದಿಕ್ಕಿನ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳೇ. ಆದರೆ ಇದು ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳ ಮೂಲಕವೂ ತರಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಬದಲಾವಣೆಗಳು. ಭಾರತೀಕರಣವೆಂಬ ಅಬ್ಬರ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ.

ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಕಾಯ್ದೆಗಳಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನಪರ ಕಾಯಕಲ್ಪ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು. ಬಡವರ, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಜಾಮೀನು, ಪರ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ನ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ಪೊಲೀಸರ ಉತ್ತರದಾಯಿತ್ವ, ಅಪರಾಧಗಳ ನಿರ್ವಚನ, ಪೊಲೀಸ್ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಸಿಕ್ಯೂಶನ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸ್ವಾಯತ್ತತೆ ಮತ್ತು ಸಂವಿಧಾನ ಬದ್ಧತೆ..ಇತ್ಯಾದಿಗಳು. ಆದರೆ ಈ ಹೊಸ ಕಾಯ್ದೆಗಳು ಈ ಯಾವುದನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿಯೂ ಇಲ್ಲ.

ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಈ ಕಾಯ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲಾಗಿ ರುವ ಮತ್ತು ಬಿಜೆಪಿ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಕೆಲವು ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಹಿಂದಿನ ಸರಕಾರಗಳು ಮಾಡಿತ್ತು ಅಥವಾ ಆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿತ್ತು. ತನ್ನ ಸಹಜ ಗುಣದಂತೆ ಬಿಜೆಪಿ ಸರಕಾರ ಅದು ತನ್ನ ಸಾಧನೆಯೇ ಎಂದು ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ.

ಮೋದಿ ಸರಕಾರದ ಅಸಲಿ ಸಾಧನೆಯಿರುವುದು ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಕಾನೂನುಗಳ ಭಾರತೀಕರಣದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ, ಶಾಶ್ವತ ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿರು ವುದು.

ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಈ ಮಸೂದೆಗಳು ಸಂಸತ್ತಿನ ಸ್ಥಾಯಿ ಸಮಿತಿ ಮುಂದಿದೆ. ಈ ಹೊಸ ಕಾನೂನುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೀಯ ಅಂಶಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಬಲವಾದ ಜನಾಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಈ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಮಸೂದೆಗಳು ಜಾರಿಯಾಗದಂತೆ ಮಾಡುವ ಮತ್ತು ಈ ದೇಶದ ಜನರಿಗೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿರುವಂತೆ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಕಾಯ್ದೆಗಳನ್ನು ತಿದ್ದುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಎಲ್ಲರ ಮೇಲಿದೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಲೀಗಲ್ ಸಮೂಹದ ಮೇಲಿದೆ.