ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುವ ಹಂಬಲ

ಇತಿಹಾಸ ಕುರಿತ ಪಕ್ಷದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿನ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಭಾರತಕ್ಕಿಂತ ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಠಿಣವಾಗಿದೆ. 1949ರಿಂದಲೂ ಆಡಳಿತದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡುವುದು ಅಥವಾ ಬರೆಯುವುದು, ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಥವಾ ಬಂಧನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುವ ಅಥವಾ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆಗೆ ತುತ್ತಾಗುವ ಅಥವಾ ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡುವ ಅಪಾಯವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೂ, ಇತ್ತೀಚಿನ ಪುಸ್ತಕವೊಂದು ನಿರೂಪಿಸುವಂತೆ, ಆಧುನಿಕ ಚೀನೀ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷದ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಜನರಿಗೆ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳಲು ಕೆಲವು ಆದರ್ಶಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಈಗಲೂ ಅಂಥ ಅಪಾಯಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಧೈರ್ಯ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ.

‘ಯಾರು ಭೂತಕಾಲವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಾರೊ ಅವರು ಭವಿಷ್ಯತ್ತನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಾರೆ; ಯಾರು ವರ್ತಮಾನವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಾರೊ ಅವರು ಭೂತಕಾಲವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಾರೆ’ ಎಂಬುದು ಜಾರ್ಜ್ ಆರ್ವೆಲ್ ಅವರ ಕಾದಂಬರಿ 1984ರಲ್ಲಿನ ಅತಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಇದನ್ನು ಹೇಳುವಾಗ ಆರ್ವೆಲ್ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದದ್ದು ಸ್ಟಾಲಿನ್‌ನ ರಶ್ಯ. ಎಲ್ಲಾ ನಿರಂಕುಶ ಪ್ರಭುತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಇಲ್ಲವೇ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಇರುವಂತೆ ಆತನ ಪೌರುಷವೂ ಇತ್ತು. ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷ ಮತ್ತು ಉಸ್ತುವಾರಿ ನಾಯಕ ಸಣ್ಣವರು ಅಥವಾ ದೊಡ್ಡವರೆನ್ನದೆ, ಪುರುಷರು ಅಥವಾ ಮಹಿಳೆಯರೆನ್ನದೆ, ಶ್ರೀಮಂತರು ಅಥವಾ ಬಡವರೆನ್ನದೆ, ಭಿನ್ನ ಲೈಂಗಿಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯವರೆಂಬ ತಾರತಮ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಇತಿಹಾಸದ ಆವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆಯೂ ಹೇರುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಆಗಲೂ ನಡೆದಿತ್ತು.

ಯಾವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ, ಮುಕ್ತ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇತಿಹಾಸದ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಆವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ನಾಗರಿಕರ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ರಿಪಬ್ಲಿಕನ್ನರು ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಜನಾಂಗೀಯ ಸಂಬಂಧಗಳು ಹೇಗಿದ್ದವು ಅಥವಾ ಹೇಗಿರಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಕುರಿತ ಅವರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಹೇರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ತೀವ್ರ ವಿರೋಧ ಎದುರಾಗುತ್ತದೆ.

ಭಾರತದಂತಹ ದೋಷಪೂರಿತ ಅಥವಾ ಆಂಶಿಕ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಸಹ, ಹಿಂದಿನ ಸರಕಾರಿ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳು ತೀವ್ರ ಚರ್ಚೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಹಿಂದೂ-ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಂಬಂಧಗಳ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲು ಮೋದಿ ಸರಕಾರ ತನ್ನ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ. ದೇಶದ ಮೊದಲ ಪ್ರಧಾನಿ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ಗಣರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ನೀಡಿದ ಕೊಡುಗೆಗಳನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಲು ಬಹಳ ಶ್ರಮವನ್ನು ಹಾಕಲಾಗಿದೆ. ವೆಬ್‌ಸೈಟ್‌ಗಳು, ಪಬ್ಲಿಷಿಂಗ್ ಹೌಸ್‌ಗಳು, ಯೂಟ್ಯೂಬ್ ಚಾನೆಲ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ, ಸರಕಾರದ ಮುಖವಾಣಿಯಾಗದ ಇತರ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಕೂಡ ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಬಹುದು. ಈ ಸ್ವತಂತ್ರ ಧ್ವನಿಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಮೋದಿ ಸರಕಾರ ಈಗ ಹೊಸ ‘ಪ್ರಸಾರ ಮಸೂದೆ’ಯನ್ನು ತರುತ್ತಿದೆ.

ಇವತ್ತಿನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಜನರು ಹೇಗೆ ಯೋಚಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಯೋಚಿಸಬಾರದು ಎಂಬುದನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಾರ್ಟಿ ಆಫ್ ಚೀನಾ (ಸಿಪಿಸಿ) ಯತ್ನಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಇನ್ನಾವುದೇ ಸಂಘಟನೆಯೂ ಯತ್ನಿಸಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ದೇಶದ ಭೂತ, ವರ್ತಮಾನ ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಪಿಸಿ ನಾಲ್ಕು ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತದೆ:

ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಪಕ್ಷ ಯಾವಾಗಲೂ ಸರಿ ಮತ್ತು ದೋಷರಹಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಾಯಕ (ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಾವೋ ಝೆಡಾಂಗ್, ಈಗ ಕ್ಸಿ ಜಿನ್‌ಪಿಂಗ್) ಯಾವಾಗಲೂ ಸರಿಯಾಗಿರುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ತಪ್ಪು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ.

ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ಪಕ್ಷದ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಹಾನ್ ನಾಯಕ, ಹಗಲೂ ರಾತ್ರಿ, ವಸಂತ, ಬೇಸಿಗೆ, ಶರತ್ಕಾಲ ಮತ್ತು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಚೀನಾದ ಉನ್ನತಿಗಾಗಿ, ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿಡಲು ಮತ್ತು ಬಲಶಾಲಿಯಾಗಿ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಜನರ ಸಂತೋಷ, ಸಮೃದ್ಧಿಗಾಗಿ ಅವಿರತವಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಮೂರನೆಯದಾಗಿ, ಪಕ್ಷವನ್ನು, ಅದರ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಅದರ ನಡೆಗಳನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಅಥವಾ ಖಾಸಗಿಯಾಗಿ ಟೀಕಿಸುವವರು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಶತ್ರುಗಳು, ವಿದೇಶಿ ಶಕ್ತಿಗಳ ಆಜ್ಞೆಯ ಮೇರೆಗೆ ವರ್ತಿಸುವವರಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ನಾಲ್ಕನೆಯದಾಗಿ, ಪಕ್ಷ ಈ ಟೀಕೆಗಳನ್ನು ದೃಢವಾಗಿ ಮತ್ತು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ನಿಗ್ರಹಿಸದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು ಈ ಟೀಕಾಕಾರರನ್ನು ನಿವಾರಿಸದೆ ಇದ್ದರೆ, ಚೀನಾ 1949ರಲ್ಲಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು ಇದ್ದಂತೆ, ದುಷ್ಟ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಶಕ್ತಿಗಳ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿ ವಿಭಜನೆ, ಸಂಘರ್ಷ ಮತ್ತು ಅಂತರ್ಯುದ್ಧದಿಂದ ದುರ್ಬಲಗೊಂಡಿದ್ದ ಕರಾಳ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಮರಳುತ್ತದೆ.

ಇತಿಹಾಸ ಕುರಿತ ಪಕ್ಷದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿನ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಭಾರತಕ್ಕಿಂತ ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಠಿಣವಾಗಿದೆ. 1949ರಿಂದಲೂ ಆಡಳಿತದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡುವುದು ಅಥವಾ ಬರೆಯುವುದು, ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಥವಾ ಬಂಧನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುವ ಅಥವಾ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆಗೆ ತುತ್ತಾಗುವ ಅಥವಾ ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡುವ ಅಪಾಯವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೂ, ಇತ್ತೀಚಿನ ಪುಸ್ತಕವೊಂದು ನಿರೂಪಿಸುವಂತೆ, ಆಧುನಿಕ ಚೀನಿ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷದ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಜನರಿಗೆ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳಲು ಕೆಲವು ಆದರ್ಶಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಈಗಲೂ ಅಂಥ ಅಪಾಯಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಧೈರ್ಯ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಪುಸ್ತಕದ ಹೆಸರು Sparks: China’s Underground Historians and Their Battle for the Future.. ಅದರ ಲೇಖಕ ಇಯಾನ್ ಜಾನ್ಸನ್ ದೇಶಭ್ರಷ್ಟನಾಗುವ ಮೊದಲು ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ವರದಿಗಾರನಾಗಿ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಕಳೆದವರು. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವರು ದೇಶದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪ್ರಬಂಧಕಾರರು, ವರದಿಗಾರರು, ಬ್ಲಾಗರ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಕ್ಷ್ಯಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಾಪಕರೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಅನೇಕರನ್ನು ಸಂದರ್ಶಿಸಿದ್ದರು. ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ, ಜಾನ್ಸನ್ ಚೀನಾದ ಭೌಗೋಳಿಕತೆಯ ವೈವಿಧ್ಯತೆ, ನಗರ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ಅದರ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮತ್ತು ನಾಗರಿಕತೆಯ ಇತಿಹಾಸದ ಆಳ ಮತ್ತು ಅದರ ಶ್ರೀಮಂತ ಕಲಾತ್ಮಕ, ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಮತ್ತು ತಾತ್ವಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಓದುಗರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ನಿರೂಪಣೆ ನಮಗೆ ಕಮ್ಯುನಿಸಂನ ಆಚೆಗಿನ ಚೀನಾವನ್ನು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ಕಮ್ಯುನಿಸಂ ನಂತರವೂ ಉಳಿಯಲು ಚೀನಾವನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಬಲ್ಲ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾಗಿದೆ.

1949ರಿಂದ 1976ರವರೆಗೆ ತನ್ನ ಮರಣದ ತನಕ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದ ಮಾವೋ ಝೆಡಾಂಗ್ ಜನರ ಮೇಲೆ ಹೇರಿದ್ದ ಕ್ರೌರ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಜಾನ್ಸನ್ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮಾವೋಗೆ ಶತ್ರುಗಳ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವನು ಅವರನ್ನು ತೋಟ ಮತ್ತು ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿ, ಪಟ್ಟಣ ಮತ್ತು ದೇಶ, ಸ್ವತಃ ತನ್ನ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಾರ್ಟಿಯ ಒಳಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಕಂಡುಕೊಂಡ. ಯಾವುದೇ ಅಪರಾಧವನ್ನು ಮಾಡದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮಿ ಚೀನಾ ನಾಗರಿಕರನ್ನು ಮಾವೋನ ಗೂಂಡಾಗಳು ಪ್ರತಿಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಅಥವಾ ಜನರ ಶತ್ರುಗಳು ಎಂದು ಅನುಮಾನಿಸಿದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ಅದೃಷ್ಟವಂತರಷ್ಟೇ ಕೇವಲ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಿಂದ ಹೊರಹಾಕಲ್ಪಟ್ಟರು ಅಥವಾ ಸಣ್ಣ ಕೆಲಸಗಳಿಗಾಗಿ ನಿಯೋಜಿತರಾದರು. ಅದೃಷ್ಟ ಇಲ್ಲದಿದ್ದವರು ಜೈಲುಪಾಲಾದರು ಅಥವಾ ಹತ್ಯೆಯಾದರು.

ಮಾವೋ ಹುಚ್ಚಾಟಿಕೆ ಮತ್ತು ಹಂತಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯ ವಿಲಕ್ಷಣ ಮಿಶ್ರಣದಂತಿದ್ದ. 1956ರಲ್ಲಿ ನೂರು ಹೂವುಗಳು ಅರಳಲಿ ಎಂದು ಜನರು ತಮ್ಮ ಮನದಾಳದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಳಲು ಕರೆ ನೀಡಿದ. ಜನರು ಪ್ರಶ್ನಿಸದೆ ಆತನ ಮಾತನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದಾಗ, ಆತ ತನ್ನ ಕರೆಯನ್ನು ಹಿಂದೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮತ್ತು ಬಲಪಂಥೀಯ ವಿರೋಧಿ ಅಭಿಯಾನವನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿದ. ಅದು ಬರಹಗಾರರು, ಶಿಕ್ಷಕರು, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ವಕೀಲರು, ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳ ಒಟ್ಟಾರೆ ಶುದ್ಧೀಕರಣದ ದಾಹದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು, ಕಾಲೇಜುಗಳು, ಸಂಶೋಧನಾ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ಸರಕಾರಿ ಕಚೇರಿಗಳು ನಾಶವಾದವು. ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರನ್ನು ಕಾರ್ಮಿಕ ಶಿಬಿರಗಳಿಗೆ ಕಳಿಸಲಾಯಿತು. ಉಳಿದವರು ಪಕ್ಷದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಆಶಯವನ್ನು ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ತರುವ ಮೂಲಕ ಬಚಾವಾಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದರು ಎಂದು ಜಾನ್ಸನ್ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಜಾನ್ಸನ್ ವಿವರಿಸಿದ ಹಲವಾರು ಭೂಗತ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಸರಕಾರದಿಂದ ಜೈಲು ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಗಾದವರ ಅಥವಾ ಹತ್ಯೆಯಾದವರ ಮಕ್ಕಳು ಅಥವಾ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ನೋವು ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಕರಾಳ ಮುಖದ ಬಗ್ಗೆ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಜನರನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಲು ಪ್ರೇರಣೆಯಾಯಿತು. ತಮ್ಮ ಕೃತಿಗಳ ಮೂಲಕ ಅವರು ಮಾವೊ ಝೆಡಾಂಗ್‌ನ ಗ್ರೇಟ್ ಲೀಪ್ ಫಾರ್ವರ್ಡ್, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕ್ರಾಂತಿ, ಟಿಬೆಟ್‌ನ ಧ್ವಂಸ ಮತ್ತು ಇತರ ವಿನಾಶಕಾರಿ ಯೋಜನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಜಾನ್ಸನ್ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುವ ಅನೇಕ ಭಿನ್ನಮತೀಯರು 20ನೇ ಶತಮಾನದ ಮೊದಲ ದಶಕದಲ್ಲಿನ ಅಸಾಧಾರಣ ಮುಕ್ತತೆಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿದ್ದವರು. ಇಂಟರ್ನೆಟ್‌ನ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಿಂದ ಅವರು ಉತ್ತೇಜಿತರಾದರು. ಅದು ಅವರ ಬರಹಗಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು. ಇತರರು 1980ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯರಾದರು. ಸಾಪೇಕ್ಷ ಕಲಾತ್ಮಕ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸಮಯವೂ ಸಹ ಜೂನ್ 1989ರ ಟಿಯಾನನ್ಮೆನ್ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡದಿಂದ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು. ಆದರೂ, ಜಾನ್ಸನ್ 1950ರ ದಶಕದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾರವಾದ, ಪಕ್ಷವನ್ನು ಟೀಕಿಸುವ ಲೇಖನಗಳು ಮತ್ತು ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮಿಮಿಯೋಗ್ರಾಫ್ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿನ ನಿಯತಕಾಲಿಕದಂಥ ಪೂರ್ವನಿದರ್ಶನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ.

ಜಾನ್ಸನ್ ಬರೆಯುವಂತೆ, ಸರಕಾರದ ನಿಜವಾದ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡುವುದು, ಅದನ್ನು ಅಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸವಾಲೊಡ್ಡುವುದು ಈ ಭೂಗತ ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು. ತಮ್ಮ ಕೃತಿಗಳ ಮೂಲಕ ಈ ರಾಷ್ಟ್ರ ವಿರೋಧಿ ಬರಹಗಾರರು ಮತ್ತು ಚಲನಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಾಪಕರು ಯಾವಾಗಲೂ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ಮತ್ತು ಜನರು ಯಾವಾಗಲೂ ಅಪೇಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವ ಮುಕ್ತ ಮಾನವೀಯ ಚೀನಾವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲು ಆಶಿಸುತ್ತಾರೆ.

2012ರಲ್ಲಿ ಕ್ಸಿ ಜಿನ್‌ಪಿಂಗ್ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ನಂತರ ಈ ಸ್ವತಂತ್ರ ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಕೆಲಸ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿದೆ. ತನ್ನ ಅವಧಿಯ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಕ್ಸಿ, ಚೀನಾದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅತ್ಯುತ್ತಮ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಸರಕಾರದಿಂದ ನೇಮಕಗೊಂಡಿರುವ ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪಿಗೆ ಪಕ್ಷದ ಮಹಾನ್ ವಿಜಯಗಳು ಮತ್ತು ಅದ್ಭುತ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಆಚರಿಸಲು ಆದೇಶ ನೀಡಲಾಯಿತು. ದಶಕಗಳಿಂದ ಪಕ್ಷ ಮತ್ತು ಅದರ ನಾಯಕರ ಶೌರ್ಯ ಮತ್ತು ತ್ಯಾಗದ ಬಗ್ಗೆ ಯುವ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಪರಿಚಯವಿದೆ ಎಂದು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರಿಗೆ ಸೂಚನೆ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ತಿರುಚುವ ಮತ್ತು ದೂಷಿಸುವ ಯಾವುದೇ ತಪ್ಪು ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಲು ಈ ಸರಕಾರಿ ಲೇಖಕರನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಯಿತು.

ಮಾವೋ ಕಾಲದಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ಕ್ಸಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿಯೂ ಕೆಲವು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸರಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಹೋರಾಡುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಜಾನ್ಸನ್ ಬರೆದಂತೆ, ವಾಸ್ತವವೆಂದರೆ ಸ್ವತಂತ್ರ ಚಿಂತನೆ ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಂಡಿದೆ. ಅದನ್ನು ತುಳಿದಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಲೇಖಕರು, ಪತ್ರಕರ್ತರು, ಕಲಾವಿದರು ಮತ್ತು ಚಲನಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಾಪಕರು ಪಕ್ಷ ಎಂದೂ ಗೆಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಾಬೀತು ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ.

ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಓದುವಾಗ, ಅವರ ನೈತಿಕ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ಧೈರ್ಯಕ್ಕೆ, ಅವರ ಬೌದ್ಧಿಕ ಸ್ಪಷ್ಟತೆಗೆ ನಾನು ಬೆರಗುಗೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಜಿಯಾಂಗ್ ಕ್ಸು ಎಂಬ ಲೇಖಕಿ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಇತಿಹಾಸದ ಅಭ್ಯಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ: ಮಾವೋ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂದರು. ಆದರೆ ಇತಿಹಾಸ ಸಂಭವಿಸಿದೆ. ಇದು ಕಾದಂಬರಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ನೀವು ಅದನ್ನು ಪುನಃ ಬರೆಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಇದು ಇತಿಹಾಸವಾಗಿದ್ದರೆ ನೀವು ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ಪುನಃ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ? ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಯಿರುವ ಯಾರಾದರೂ ಪುನಃ ಬರೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಝಾಂಗ್ ಶಿಹೆಸಾಯಿಡ್ ಎಂಬ ಪತ್ರಕರ್ತ. ‘ಏನನ್ನಾದರೂ ನೋಡಿದಾಗ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕೋಪಗೊಳ್ಳುವ ಜನರಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ನಾನು ಮಾತನಾಡಬೇಕು’ ಎಂದು ಅವರು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಶಿಕ್ಷಣ ತಜ್ಞ ಚೆನ್ ಹಾಂಗ್‌ಗುವೊ ‘ನಮ್ಮ ಕಾಲದ ರಾಜಕೀಯವು ಕುರುಡರು ಹುಚ್ಚರನ್ನು ಹೊತ್ತು ಸಾಗಿದಂತಿದೆಯೇ?’ ಎಂದು ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ.

ಕೊನೆಯದಾಗಿ, ಲೇಖಕಿ ಜಿಯಾಂಗ್ ಕ್ಸು ಬಗ್ಗೆಯೇ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹೇಳಬೇಕು. ತನ್ನ ಕೃತಿ ಅರ್ಥಹೀನ ಮತ್ತು ಅಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಚೀನಾದಂತಹ ಬಿಗಿ ಹಿಡಿತದ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ಆಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತಾರೆ: ‘‘ನಾನು ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ. ನೀವು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಅದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ನಾನು ಅಸಹಜ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿರಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಹೇಳಲು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿರುವುದನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ.’’