ಭಾರತದ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳು

ಡಿಎಂಕೆ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಬಿಜೆಪಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ನಡುವಿನ ಮಾತಿನ ಯುದ್ಧವನ್ನು ತಮಿಳು ಮತ್ತು ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆಗಳ ನಡುವಿನ ಯುದ್ಧವೆಂಬಂತೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆ ವಿವರಣೆ ತಪ್ಪಾಗಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಅಪೂರ್ಣವಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಆಳವಾದ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆ ಭಾರತದ ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ: ಒಂದು, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಮತ್ತು ವಿಭಿನ್ನತೆಯನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತದೆ; ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು, ಕ್ರಮಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿ, ಏಕರೂಪಗೊಳಿಸಿ, ಕೇಂದ್ರೀಕೃತಗೊಳಿಸಿ ಎಂಬ ಅನುಕ್ತ ಧ್ಯೇಯವಾಕ್ಯವಾಗಿದೆ.

ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ ಹೇರಿಕೆಗೆ ವಿರೋಧ ಬಹಳ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಇದೆ. 1930ರ ದಶಕದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರಕಾರ ಹಂತ ಹಂತವಾಗಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ ಬೋಧನೆಯನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿತು. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ, ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮದ್ರಾಸ್ನ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ (ಆಗ ಹೀಗೆ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು) ಸಿ. ರಾಜಗೋಪಾಲಾಚಾರಿ ತಮ್ಮ ನಿಲುವನ್ನು ಆಮೂಲಾಗ್ರವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿದರು. 1950 ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ಇಂದಿನ ತಮಿಳು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಂತೆ, ಒಬ್ಬರ ಮಾತೃಭಾಷೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಎರಡನೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಬೇಕಾದರೆ, ಅದು ಹಿಂದಿಗಿಂತ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಆಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಅವರು ವಾದಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ವಸಾಹತುಶಾಹಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿರುವ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಒಂದು ಅನ್ಯ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಟೀಕಿಸಿದ ರಾಮಮನೋಹರ ಲೋಹಿಯಾ ಅವರಂತಹವರಿಗೆ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ, ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಸರಸ್ವತಿ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕಲಿಕೆಯ ದೇವತೆಯಾಗಿದ್ದರೆ, ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿದವಳು ಅವಳೇ ಹೊರತು ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲುಗಳಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಶೀತ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿರುವ ವಿಚಿತ್ರ ಬಿಳಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ರಾಜಾಜಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದರು.

1965ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಅವರು ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಸಂವಹನ ನಡೆಸುವ ಭಾಷೆಯನ್ನಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬದಲಿಗೆ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಹೇರಲು ಮತ್ತೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಇದು ಮದ್ರಾಸ್ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಭಾರೀ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಡಿಎಂಕೆ ಇದರ ಲಾಭವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿತು. ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಆಕ್ಷೇಪಾರ್ಹ ಆದೇಶವನ್ನು ಹಿಂದೆಗೆದುಕೊಂಡರು. ಆದರೂ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಎಂಥ ಹಾನಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿತೆಂದರೆ, ದೀರ್ಘಕಾಲದಿಂದ ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಹೊಂದಿದ್ದ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತು. 1967ರಿಂದ ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿರುವ ಏಕೈಕ ದ್ರಾವಿಡ ಪಕ್ಷ ಇದು.

ಎಂ.ಕೆ. ಸ್ಟಾಲಿನ್ ಮತ್ತು ಅವರ ಸಲಹೆಗಾರರಿಗೆ ಈ ಇತಿಹಾಸ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ತಿಳಿದಿದೆ. ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧ 1960ರ ದಶಕದ ಪ್ರಬಲ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದಂತೆಯೇ, ಇಂದಿನ ಪ್ರಬಲ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವನ್ನು ದೂರವಿಡಬಹುದು ಎಂದು ಅವರು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಬಿಜೆಪಿ ತಮಿಳುನಾಡಿನೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿದೆ. ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಿದ ಕಾಶಿ ತಮಿಳು ಸಂಘಗಳು, ಹೊಸ ಸಂಸತ್ತಿನ ಕಟ್ಟಡದಲ್ಲಿ ಸೆಂಗೋಲ್ ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ದೃಶ್ಯ ಮತ್ತು ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದುತ್ವವನ್ನು ಮುನ್ನೆಲೆಗೆ ತರಬಲ್ಲವರೆಂಬಂತೆ ಮಾಜಿ ಐಪಿಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸಲು ಬಿಜೆಪಿ ಹೈಕಮಾಂಡ್ ಬಹಳ ಬೆಲೆ ತೆತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು.

ಭಾಷಾ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಡಿಎಂಕೆ ಕೆಣಕುವುದು ಚುನಾವಣಾ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಮಹತ್ವದ್ದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಇದು ತಮಿಳು ಹೆಮ್ಮೆಯ ಆಳವಾದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನೂ ಬಳಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಹಲವಾರು ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ: ಸಂಸ್ಕೃತಕ್ಕಿಂತ ಹಳೆಯದು ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೇ ಮಹತ್ವದ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದೆ ಎಂಬ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಆಯಾಮ; ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಲಿಂಗ ತಾರತಮ್ಯದ ವಿರುದ್ಧದ ಚಳವಳಿಗಳು ಹಿಂದಿ ಭಾಷಿಕ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗಿಂತ ಇಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಆಯಾಮ; ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ತಮಿಳುನಾಡು ಹೆಚ್ಚು ಕೈಗಾರಿಕೀಕರಣಗೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಹಿಂದಿ ಭಾಷಿಕ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ತಲಾ ಆದಾಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬ ಆರ್ಥಿಕ ಆಯಾಮ. ಈ ಭಾವನೆಗಳು ತಮಿಳರಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಡಿಎಂಕೆ ಬೆಂಬಲಿಗರಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳುವುದು ಮುಖ್ಯ. ಗುಜರಾತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಅಸ್ಮಿತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವಂತೆಯೇ ತಮಿಳರಿಗೂ ಅವರದೇ ಆತ್ಮಗೌರವವಿದೆ.

ಹಿಂದಿ ಹೇರಿಕೆಗೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ವಿರೋಧ ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ. ಆದರೂ ಅದು ಮೂಲತಃ ಊಹಿಸಿದಂತೆ ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, 1976ರವರೆಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ರಾಜ್ಯ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು; ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅದನ್ನು ಸಮಕಾಲೀನ ಪಟ್ಟಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಸಲಾದ ಆ ಅನಿಯಂತ್ರಿತ ಕೃತ್ಯವನ್ನು ಈಗ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರ ತಮಿಳುನಾಡು ಸರಕಾರವನ್ನು ಬೆದರಿಸಲು ಮತ್ತು ದಿಲ್ಲಿಯ ಆದೇಶಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸದಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಬರಬೇಕಾದ ಹಣವನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯುವುದಾಗಿ ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಲು ಬಳಸುತ್ತಿದೆ.

ತಮಿಳುನಾಡಿನ ನಿಲುವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವವರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ವಿವಿಧ ಆಯೋಗಗಳು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿದ ತ್ರಿಭಾಷಾ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಮಾತೃಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಜೊತೆಗೆ, ಹಿಂದಿಯಂತಹ ಮೂರನೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಬಹುದು ಎಂದು ಪ್ರಸ್ತಾವಿಸಿತು. ಆದರೂ, ಹಿಂದಿ ಮಾತನಾಡುವ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮೂರನೇ ಭಾಷೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಸಂಸ್ಕೃತವಾಗಿದೆ. ಯುಪಿ ಅಥವಾ ಬಿಹಾರದಲ್ಲಿನ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳು ತಮಿಳು ಅಥವಾ ಕನ್ನಡ ಅಥವಾ ಬಾಂಗ್ಲಾ ಅಥವಾ ಒಡಿಯಾ ಅಥವಾ ಮಲಯಾಳಂ ಅಥವಾ ಮರಾಠಿ ಅಥವಾ ಗುಜರಾತಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಮೂರನೇ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ದಾಖಲೆಗಳಿಲ್ಲ.

ಇತರ ರಾಜ್ಯಗಳು ಈ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ, ತಮಿಳುನಾಡು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ರೂಢಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ಹೇಗೆ ಪರಿಣಮಿಸಿದೆ ಎಂಬುದು ಅವರ ಅನುಮಾನಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಏಕೀಕರಣವನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುವ ಬದಲು, ತ್ರಿಭಾಷಾ ಸೂತ್ರ ಸರಕಾರಿ ಪ್ರಾಯೋಜಿತ ಹಿಂದಿ ವಿಸ್ತರಣಾವಾದದ ಸಾಧನವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಪ್ರಸಕ್ತ ಸರಕಾರ ಅದನ್ನು ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರಧಾನಿ ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮೌನವಾಗಿದ್ದರೂ, ಗೃಹ ಸಚಿವರು ಆಗಾಗ ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಹಿಂದಿ ಮಾತ್ರವೇ ವಿವಿಧ ರಾಜ್ಯಗಳ ಜನರ ನಡುವಿನ ಸಂವಹನ ಭಾಷೆಯಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತೀಯರು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಅವರು ಅಸಮ್ಮತಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ.

1965ರಿಂದ 2014ರವರೆಗೆ ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಶತಮಾನದವರೆಗೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ವಿಶಾಲವಾದ, ಹಿಂದಿ ಮಾತನಾಡದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಭಾಷೆ ಅಂತರ್ರಾಜ್ಯ ವಲಸೆಯ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಚಲನಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ದೂರದರ್ಶನ ಮಾಧ್ಯಮದ ಮೂಲಕ ಹರಡಿತು. ಬಾಂಬೆ ಚಲನಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ಟಿವಿ ಧಾರಾವಾಹಿಗಳ ಹಿಂದಿ ಆಲ್ ಇಂಡಿಯಾ ರೇಡಿಯೊ ಮತ್ತು ಸರಕಾರದ ಪ್ರಚಾರದ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಿನ, ಔಪಚಾರಿಕ, ಅತಿಯಾದ ಸಂಸ್ಕೃತೀಕೃತ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಮೃದು, ಆಡುಮಾತಿನ ಹಿಂದೂಸ್ತಾನಿಯಾಗಲು ಇದು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿತು.

ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ ಮೋಹನ್ ಭಾಗವತ್ ಹಿಂದೂಗಳು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡರು. ಲೋಹಿಯಾ ಒಮ್ಮೆ ಮಾಡಿದಂತೆ, ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯಾಗಿರುವ ಆಂಗ್ಲೀಕೃತ ಗಣ್ಯರ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸು ತ್ತಾರೆ. ಆ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ಭಾರತದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಲಾಗುವುದು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಹಾಗಾಗಿಲ್ಲ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ 1990ರ ದಶಕದಿಂದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ವೇಗವಾಗಿ ಹರಡಿದೆ. ಮತ್ತು ಸರಕಾರದ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ಹೊರತಾಗಿ ಇತರ ವಿಧಾನಗಳ ಮೂಲಕ ಹರಡಿದೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಮುಖ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜುಗಳು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನಲ್ಲಿ ಕಲಿಸುವುದರಿಂದ ಮಾತ್ರ ಉಂಟಾದ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಉತ್ಕರ್ಷ ಇದರೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಈಗ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಲನಶೀಲತೆ ಮತ್ತು ವೃತ್ತಿಪರ ಪ್ರಗತಿಯ ಭಾಷೆಯಾಗಿ, ದೊಡ್ಡ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ವಿಶಾಲವಾದ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಕಿಟಕಿಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.

ದಲಿತರು ಪ್ರಸಕ್ತ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯ ಹೊಂದಿರುವ ಆಧುನಿಕ ವೃತ್ತಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಕಲಿಯಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರತಿಭಾನ್ವಿತ ಚಿಂತಕ ಚಂದ್ರಭಾನ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಡಾ. ಬಿ.ಆರ್. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರು ‘‘ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸಿಂಹಿಣಿಯ ಹಾಲು, ಅದನ್ನು ಕುಡಿಯುವವರು ಮಾತ್ರ ಘರ್ಜಿಸುತ್ತಾರೆ’’ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಅವರು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಭಾಷಾ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಭರದಲ್ಲಿ, ಪ್ರಮುಖ ಕನ್ನಡ ಬರಹಗಾರರು ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಕಲಿಸಬಾರದು ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗ, ದಲಿತ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದರು: ‘‘ಮೊದಲು ನೀವು ನಮಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದೀರಿ, ಈಗ ನೀವು ನಮಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಮತ್ತು ಇವೆಲ್ಲವೂ ನಿಮ್ಮ (ಮೇಲ್ಜಾತಿಯ) ಸವಲತ್ತನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ’’.

ಈ ರೀತಿ, ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರುವ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ, ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಎರಡೂ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದವು. ಹಿಂದಿಯೇತರ ಭಾಷಿಕರು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯರು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ಹೀಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಿತವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಬೇಕು ಮತ್ತು ಇದು ದೇಶದ ಮೇಲೆ ರಾಜಕೀಯವಾಗಿ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರಿತು. ದುರಂತವೆಂದರೆ, ಈ ಸಾವಯವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿಕಸನಗೊಳ್ಳಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡುವ ಬದಲು, ಸಂಘ ಪರಿವಾರ ಸರಕಾರದ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಅನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿಯಾಗಿ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲು ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಇದು, ಹಿಂದೂಗಳು ಮಾತ್ರ ಭಾರತದ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಮತ್ತು ಅಧಿಕೃತ ನಾಗರಿಕರಾಗಿರುವಂತೆ, ಭಾಷಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ ಮಾತ್ರ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಏಕತೆಯ ಬಂಧವಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಅವರ ಸಂಕುಚಿತ ಮನಸ್ಸಿನ ಮತ್ತು ಸಂಶಯಗ್ರಸ್ತ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಬಂದಿದೆ.

ಹಿಂದಿನ ಅಂಕಣಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಭೂಮಿಯ ಶ್ರೇಷ್ಠ ನಾಗರಿಕರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಅವಮಾನಿಸಲು ಮತ್ತು ಅಂಚಿನಲ್ಲಿಡಲು ಪ್ರಸಕ್ತ ಸರಕಾರದ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದೇನೆ (ಮತ್ತು ಖಂಡಿಸಿದ್ದೇನೆ). ಆದರೂ, ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತವನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಭಾಷಾ ಬಹುತ್ವವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಪೋಷಿಸಲಾಗಿದೆ. ಯಾವುದೇ ಧರ್ಮ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕವಾಗಿ ಅಥವಾ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕಿಂತ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾಗಿರಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದ್ದಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯೂ ಸಹ. ತಮಿಳುನಾಡು ಸರಕಾರ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರದ ನಡುವಿನ ಪ್ರಸಕ್ತ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಬೇಕು. ನಾನು ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಮತ ಚಲಾಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ನಾನು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಡಿಎಂಕೆ ಪಕ್ಷಪಾತಿಯಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರ ಕುಟುಂಬ ಆಡಳಿತದ ಒಲವು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ನಂತೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಇರುವುದು ಎರಡು ಪಕ್ಷಗಳ ನಡುವಿನ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳ ನಡುವಿನ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿದೆ. ಒಂದು, ಭಾರತೀಯರು ತಮ್ಮ ಇಚ್ಛೆಯಂತೆ ಉಡುಗೆ ತೊಡುವ, ಮಾತನಾಡುವ, ತಿನ್ನುವ, ಪ್ರೀತಿಸುವ ಮತ್ತು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಆಚರಿಸುವುದು; ಇನ್ನೊಂದು, ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ನಿಯಮಗಳು ಮತ್ತು ನಿಷೇಧಗಳನ್ನು ವಿಧಿಸುವುದು.