ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯ ಕೂಗಿನ ಹಿಂದೆ...

 ವಿಘಟನೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆಗುವುದು ಆರ್ಥಿಕ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟುಗಳು ತೀವ್ರಗೊಂಡು ಬೇಸತ್ತ ಜನರು ವ್ಯಗ್ರರಾಗಿ ಬೀದಿಗೆ ಇಳಿಯುವ ಮಟ್ಟ ತಲುಪಿದಾಗ ಮಾತ್ರ. ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಲೀ ಪುಡಾರಿಗಳಾಗಲೀ ಯಾರೋ ಹೇಳಿದಾಕ್ಷಣ ಅಂತಹವುಗಳಿಗೆ ಜನಮನ್ನಣೆ ಸಿಗುತ್ತದೆಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂತಹವರ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಜನಮನ್ನಣೆ ಸಿಗುತ್ತಿದೆಯೆಂದರೆ ಅವು ಜನರಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿರುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಎಂದೇ ಅರ್ಥ.

ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯವಾಗ ಬೇಕು ಎಂಬ ಚರ್ಚೆ ಮುನ್ನೆಲೆಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಕುಮಾರ ಸ್ವಾಮಿ ನೇತೃತ್ವದ ಸಮ್ಮಿಶ್ರ ಸರಕಾರ ತನ್ನ ಬಜೆಟಿನಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದ ನೆಪವನ್ನು ಇದಕ್ಕೆ ಹೇಳಲಾಗಿತ್ತು. ಬಜೆಟನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಈ ರೀತಿಯ ನೆಪ ಹಿಡಿದು ವಾದಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟವರು ಬಿಜೆಪಿಯ ಶ್ರೀರಾಮುಲುರಂತಹ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯದ ವಿಚಾರವನ್ನು ಇತರ ಹಲವರು ಬೆಂಬಲಿಸಿದ್ದರು. ಹಲವು ಸಂಘಟನೆಗಳು ಇದೇ ವಿಚಾರವನ್ನು ಹಿಡಿದು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ಬಂದ್ ಕರೆಯನ್ನು ಕೂಡ ಕೊಟ್ಟು ನಂತರ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಪಡೆದಿದ್ದರು. ಈ ವಿಚಾರವನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಲವಾರು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಹಿಂದಿರುವ ಶಕ್ತಿಗಳು. ಆದರೆ ತಕ್ಷಣದ ಲಾಭವನ್ನು ಬಿಜೆಪಿ ಪಡೆಯಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಆ ಮೂಲಕ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಜೆಡಿಎಸ್ ಸಮ್ಮಿಶ್ರ ಸರಕಾರವನ್ನು ಅಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸಿ ಅದರ ಲಾಭವನ್ನು ತಾನು ಪಡೆಯ ಬೇಕೆಂದು ಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಹಾಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದು ಮುಂಬರುವ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ತಮಗೇ ತಿರುಗುಬಾಣವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕಾಣಲಾರಂಭಿಸಿದಾಗ ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಹಿಂದೆ ರಿಯಿತು.

ಇವೆಲ್ಲಾ ಚುನಾವಣೆಗಾಗಿಯೇ ನಡೆಸುವ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಮಾಮೂಲಿ ಕೊಳಕು ನಡೆಗಳು. ಈ ಪಕ್ಷಗಳು ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೂ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ಸೇರಿದಂತೆ ರಾಜ್ಯದ ಹಲವು ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ವಹಿಸಿದ್ದವು ಎನ್ನುವುದು ಜನರಿಗೆ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಂದಿರುವ ವಿಚಾರ. ಯೋಜನೆಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹಣ ಒದಗಿಸಿದಂತೆ ತೋರಿಸಿ ಪೂರ್ತಿ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಕಾಗದದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಮಾಡಿ ಸಾವಿರಾರು ಕೋಟಿ ರೂ.ಗಳಷ್ಟು ಜನರ ತೆರಿಗೆ ಹಣವನ್ನು ತಾವೇ ನುಂಗಿ ನೀರು ಕುಡಿದಿರುವ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಎಷ್ಟಿಲ್ಲ. ಆ ಬಗ್ಗೆ ತನಿಖೆ ಮಾಡಲು ಹೋದರೆ ಮಹಾ ಮಹಾ ಅಕ್ರಮಗಳು ಹೊರಬೀಳಬಹುದು. ಮಲ್ಯ, ನೀರವ್ ಮೋದಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡ ಹಗರಣಗಳು ಹೊರಬೀಳಬಹುದು. ಇವೆಲ್ಲಾ ಜನರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವಂತಹುದೇ.
ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕ ಪ್ರದೇಶ ಬಹಳ ಹಿಂದುಳಿದ ಪ್ರದೇಶವಾಗಿದೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕದ ಚಾಮರಾಜನಗರ, ಚಿತ್ರದುರ್ಗದಂತಹ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಅತೀ ಹಿಂದುಳಿದ ಪ್ರದೇಶಗಳಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಹೋಗಿ ಏಳು ದಶಕಗಳು ಕಳೆದರೂ ಕನಿಷ್ಠ ಒಳಚರಂಡಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಲೀ, ನೀರಾವರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಲೀ, ಕೈಗಾರಿಕಾ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗಲೀ, ವಸತಿ, ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸೌಲಭ್ಯವಾಗಲೀ, ಕುಡಿಯುವ ನೀರು ಇನ್ನಿತರ ಮೂಲಭೂತ ಸೌಲಭ್ಯಗಳಾಗಲೀ ಒದಗಿಸಲು ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದಾಗ ಹತ್ತು ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ಚಾಲ್ತಿಗೆ ಬರುವುದು ಸಹಜ. ಹೈದರಾಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಎಕರೆಗಳ ಭೂ ಒಡೆಯರೇ ಅಲ್ಲಿನ ಸಾಮಾಜಿಕ ರಾಜಕೀಯ ಆರ್ಥಿಕ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಈಗಲೂ ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಪಾಡೇನು ಆಗಿರಬಹುದು.
ಬೀದರ್, ಕಲಬುರಗಿ, ರಾಯಚೂರುಗಳಂತಹ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಸರಿಯಾದ ಕನಿಷ್ಠ ಒಳಚರಂಡಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಂದಾಜಿಸಬಹುದು. ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಒಳಚರಂಡಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆಯಾದರೂ ಅದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದಂತಾ ಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಅಲ್ಲಿನ ಜನರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ನೂರಾರು ಕೋಟಿಗಳ ಖರ್ಚನ್ನು ತೋರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆಯಾದರೂ ಅದರ ಉಪಯೋಗವಂತೂ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ಅಲ್ಲಿನ ಜನರು ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಸತ್ಯ. ಇದನ್ನು ಬೀದರಿನ ಕಾರಂಜಾ ಜಲಾಶಯದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣ ನೀರಾವರಿ ಜನೆಯ ವಿಚಾರದಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು.
ಅದೇ ವೇಳೆ ಜನರು ಹಾಗೂ ಪರಿಸರವನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುವ ಹಲವಾರು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ಜನರ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆ ಯೋಜನೆಗಳ ಉಪಯೋಗ ಬೆಂಗಳೂರಿನಂತಹ ನಗರಗಳಿಗೆ ಆಗುತ್ತಿವೆಯೇ ಹೊರತು ಆ ಭಾಗದ ಜನರಿಗೆ ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಅದರಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಉದ್ಯೋಗಾವಕಾಶ ಕೂಡ ಅರೆಕಾಲಿಕ, ಇಲ್ಲವೇ ಗುತ್ತಿಗೆಯಾಧಾರಿತ ಕೂಲಿ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮೇಲಿನ ಕೆಲಸಗಳು ಅವರಿಗೆ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ರಾಯಚೂರು ಶಾಖೋತ್ಪನ್ನ ವಿದ್ಯುತ್ ಸ್ಥಾವರವಿರಬಹುದು, ಬಳ್ಳಾರಿ ಶಾಖೋತ್ಪನ್ನ ವಿದ್ಯುತ್ ಸ್ಥಾವರವಿರಬಹುದು ಕತೆ ಮಾತ್ರ ಒಂದೇ. ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಬಿಸಿಯೇರಿಕೆ, ಕಲ್ಲಿದ್ದಲು ಸುಟ್ಟ ಹಾರುಬೂದಿಗಳಿಂದ ಕೃಷಿ ಭೂಮಿಯ ನಾಶ ಜೊತೆಗೆ ಜನರ ಆರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಹಲವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಅಲ್ಲಿ. ಕ್ಷಯ, ಉಸಿರಾಟದ ತೊಂದರೆ, ಅಸ್ತಮಾ ಗಳಂತಹ ತೊಂದರೆಗಳು ತೀವ್ರವಾಗುತ್ತಿವೆ. ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಅಸಹಜ ಮುಟ್ಟು, ವಿಚಿತ್ರ ತಲೆನೋವು ಮೊದಲಾದ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸ್ವರೂಪದ ಹಲವು ತೊಂದರೆಗಳಾಗುತ್ತಿವೆ.
ಬಳ್ಳಾರಿಯಂತಹ ಗಣಿಲೂಟಿಗಳಿಂದ ಕೆಲವು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಭಾರೀ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಪಡೆದು ಹಲವಾರು ಜನರ ಬದುಕನ್ನೂ, ಪರಿಸರವನ್ನೂ ನಾಶ ಮಾಡಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ಯಾವ ಲಾಭವೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರಿಗಾಗಿಲ್ಲ. ಹಲವರು ಈ ಗಣಿ ಮಾಫಿಯಾಗಳ ಚಿತಾವಣೆಯಿಂದ ಅವರ ಸೇವೆಗಾಗಿ ಟಿಪ್ಪರ್ ಲಾರಿ, ಫೋಕ್‌ಲೇನ್ ಯಂತ್ರಗಳನ್ನು ಸಾಲದಲ್ಲಿ ಖರೀದಿಸಿ ಈಗ ಸಾಲ ಕಟ್ಟಲಾಗದೆ ತತ್ತರಿಸಿಹೋಗಿದ್ದಾರೆ.
ಬೆಂಗಳೂರು, ಮಂಗಳೂರುಗಳಂತಹ ನಗರಗಳ ಕಟ್ಟಡ ನಿರ್ಮಾಣ ಇನ್ನಿತರ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಅಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನಾಗಿ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರನ್ನು ಮೀಸಲಿಟ್ಟಂತೆ ಮಾಡಿರುವುದರ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ ಯಾರದು? ಇದುವರೆಗೂ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ಸರಕಾರಗಳು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳದ್ದು ಇದರಲ್ಲಿ ಪಾಲಿದೆ ತಾನೇ.?
 ರಾಜ್ಯದ ಎಣ್ಣೆಬೀಜ, ತೊಗರಿ, ಹೆಸರು, ಉದ್ದು, ಕಡಲೆಗಳಂತಹ ಆಹಾರ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು, ಹತ್ತಿಯಂತಹ ಕೈಗಾರಿಕಾ ಕಚ್ಚಾವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಯುವವರು ಈ ಭಾಗದ ರೈತರೇ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಬದುಕಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಏನಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಅವರಲ್ಲಿನ ಕೆಲವರ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗಳೇ ಹೇಳುತ್ತವೆ. ಇದುವರೆಗೂ ರೈತರ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ದರ ನಿಗದಿಮಾಡುವ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ತರಲು ಆಳುವವರು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಮುಂದಾಗಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ನಾಮ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ತೊಗರಿ ಮಂಡಳಿಯಂತಹವುಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪನೆ ಮಾಡಿ ಬೇರೆ ದೇಶಗಳಿಂದ ತೊಗರಿಯನ್ನು ಆಮದು ಮಾಡುತ್ತಾ ಇಲ್ಲಿನ ತೊಗರಿಯಂತಹ ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬರಲಾಗಿದೆ. ಮಧ್ಯವರ್ತಿಗಳಿಲ್ಲದ ಸರಿಯಾದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಡಲು ಕೂಡ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ತಯಾರಾಗದಾಗ ಜನರ ಭಾವನೆಗಳು ಏನಾಗಬಹುದು.? ಏನೇ ಬಂದರೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಅಖಂಡತೆಯ ಜಪ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ.? ಸಾಕಷ್ಟು ಭೂಮಿ, ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ದುಡಿಯಲು ತಯಾರಿರುವ ಕೈಗಳಿದ್ದರೂ ಭೂಮಿ ಹಂಚುವುದಾಗಲೀ, ಕೃಷಿ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದಾಗಲೀ ಇದುವರೆಗೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯದೆ ಕೇವಲ ತಾರತಮ್ಯ, ಪಕ್ಷಪಾತ ಧೋರಣೆಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸುತ್ತಾ ಬಂದರೆ ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಪಾಡೇನಾಗುತ್ತದೆ.? ಅವರು ತಮಗಾಗುತ್ತಿರುವ ಈ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದ ಪರಕೀಯ ಭಾವನೆಗೊಳಗಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯ ಕೇಳುವ ಹಂತ ತಲುಪಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಣೆ ಯಾರದು.? ಇದನ್ನು ಪಕ್ಕದ ತೆಲಂಗಾಣದ ವಿಚಾರದಲ್ಲೂ ಗಮನಿಸಬಹುದು. ಹಾಗಂತ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯವಾದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೆಲ್ಲಾ ತೀರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಇದರ ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯವಾಗಿರುವ ತೆಲಂಗಾಣವಾಗಲೀ. ಛತ್ತೀಸ್ ಗಡ ಆಗಲೀ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಕತೆಗಳನ್ನೇನೂ ನಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದು ನಿಜ. ಆದರೆ ಅಸಮಾನತೆಯಿಂದ ಕುದ್ದುಹೋಗುವ ಜನರು ಅಂತಹ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯದ ಹಕ್ಕೊತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ತಪ್ಪೆಂದು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?. ಜನರಲ್ಲಿರುವ ಅಂತಹ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಲಾಭಕ್ಕೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಜನರಿಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ಅವೇ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಸಹಜವಾಗಿ ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಇದು ತೆಲಂಗಾಣ ವಿಚಾರದಲ್ಲೂ ಆಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಾವು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.
 ಈ ತರಹದ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯ ಕೂಗುಗಳು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿವೆ. ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಒಕ್ಕೂಟದಿಂದಲೇ ಹೊರಹೋಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಬೇಕೆಂಬ ಭಾವನೆ ದಟ್ಟವಾಗತೊಡಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ದಿಲ್ಲಿಯ ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಒಕ್ಕೂಟ ತತ್ವದಡಿ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ತಮ್ಮ ಪಾಲಿನ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣವನ್ನು ನಾವೇ ನಮ್ಮ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಇನ್ನಿತರ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ನಾವೇ ನಮ್ಮ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕೇಂದ್ರದ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಯಾಕೆ ಎನ್ನುವುದು ಹಲವರ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿದೆ.
 ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಿಂದಿನ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸಿದ್ದರಾಮಯ್ಯ, ರಾಜ್ಯದ ತೆರಿಗೆಯ ಪಾಲು ಕೇಂದ್ರ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ನೀಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣವನ್ನು ಉತ್ತರದ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ ಹಂಚಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿದ್ದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬಹುದು. ಇದೇ ರೀತಿಯ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಆಂಧ್ರದ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಚಂದ್ರಬಾಬು ನಾಯ್ಡು ಕೂಡ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿದ್ದನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬಹುದು. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಯಾಕೆ ಭಾರತ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕು ಎನ್ನುವವರೆಗೂ ಈ ಚರ್ಚೆ ನಡೆದಿತ್ತು. ಇವು ಯಾವುವೂ ಕೇವಲ ಆಯಾ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ ಸರಿಬರದು. ನೋಟು ರದ್ದತಿ, ಜಿಎಸ್‌ಟಿ ಹೇರಿಕೆಗಳು ಇಂತಹ ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಮುನ್ನೆಲೆಗೆ ತಂದಿವೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಲ್ಲ.
 ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಒಕ್ಕೂಟ ತತ್ವವನ್ನು ಪಾಲಿಸದೆ ಕೇಂದ್ರವು ತನ್ನ ಆಧಿಪತ್ಯವನ್ನು ಹೇರುತ್ತಿದೆ, ರಾಜ್ಯಗಳ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿದೆ. ಜನರಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಇಂತಹ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಂದಲೇ ದೇಶದ ಈಶಾನ್ಯ ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ, ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾ ಹೋರಾಟ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು. ಅದು ಈಗಲೂ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದನ್ನ್ನು ನಾವು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇಂತಹ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಲು ಹೋದರೆ ಅದು ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಮತ್ತೂ ಸಂಕೀರ್ಣಗೊಳಿಸುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಪರಿಹಾರದತ್ತ ಸಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೈದರಾಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕ, ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ಅನ್ನುವ ಅಸಮಾನತೆಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವವರೆಗೂ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಬೆಳೆದರೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾ ಮನೋಭಾವವೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಹಲವು ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾದ, ರಾಜ್ಯಗಳಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಸಾಕಷ್ಟಿವೆ. ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದವುಗಳು ಮತ್ತೆ ಒಂದಾಗಿರುವ ಜರ್ಮನಿಯಂತಹ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಇವೆ. ಆದರೆ ವಿಘಟನೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆಗುವುದು ಆರ್ಥಿಕ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟುಗಳು ತೀವ್ರಗೊಂಡು ಬೇಸತ್ತ ಜನರು ವ್ಯಗ್ರರಾಗಿ ಬೀದಿಗೆ ಇಳಿಯುವ ಮಟ್ಟ ತಲುಪಿದಾಗ ಮಾತ್ರ. ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಲೀ ಪುಢಾರಿಗಳಾಗಲೀ ಯಾರೋ ಹೇಳಿದಾಕ್ಷಣ ಅಂತಹವುಗಳಿಗೆ ಜನಮನ್ನಣೆ ಸಿಗುತ್ತದೆಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂತಹವರ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಜನಮನ್ನಣೆ ಸಿಗುತ್ತಿದೆಯೆಂದರೆ ಅವು ಜನರಲ್ಲಿ ಮನೆ ಮಾಡಿರುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಎಂದೇ ಅರ್ಥ.