ಪರೀಕ್ಷೆ ಆಧಾರಿತ ಶಿಕ್ಷಣ ಎಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ?

ವಿಜಯಕುಮಾರ್ ಎಸ್. ಅಂಟೀನ

ಶಿಕ್ಷಣದ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಗುರಿ ಮಗುವಿನ ಸಹಜ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಪ್ರಚೋದನೆಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಭವಿಷ್ಯದ ಮಾನವಶಕ್ತಿ ಹಂಚಿಕೆಗಾಗಿ ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮತ್ತು ಆಯ್ಕೆಯ ನಿರ್ದಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದೆ. ಇದಲ್ಲದೆ, ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಕೊರತೆ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಡಾರ್ವಿನಿಸಂನ ನವ-ಉದಾರವಾದಿ ನೀತಿಗಳಿಂದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ, ಅಳತೆಮಾಡಿದ ಪ್ರಮಾಣದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕತೆ ಅಥವಾ ಕ್ರಮಾನುಗತೀಕರಣವು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಭಾಗದ ಪೋಷಕರು ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಕರು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಮಾಣಕವಾಗಿದೆ.

ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕವಾಗಿಸಲು ಮತ್ತು ‘ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮ’ ಮತ್ತು ‘ಯಶಸ್ಸಿನ’ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಆರಾಧಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನೋಡಲಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇನಿಲ್ಲ. ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ‘ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ’ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಜನರನ್ನು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಫಿಲ್ಟರ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಪರೀಕ್ಷೆಗಳ ಈ ಸಾಮಾನ್ಯೀಕರಣ, ಶಿಸ್ತುಬದ್ಧ ಸಮಾಜದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲೆ ನಿರಂತರ ಗೋಚರತೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕಲಿಸಬಹುದಾದ ದೇಹಗಳು ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮೈಕೆಲ್ ಫೌಕಾಲ್ಟ್ ಹೇಳಿದರು. ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಇದ್ದಾಗ - ಟೆಲಿವಿಷನ್ ರಿಯಾಲಿಟಿ ಶೋಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಡಯಗ್ನೊಸ್ಟಿಕ್ ಕ್ಲಿನಿಕ್‌ಗಳವರೆಗೆ, ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ - ಫೌಕಾಲ್ಟ್ ಅನ್ನು ಮತ್ತೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸುವುದು - ‘ಅಧಿಕಾರದ ಸಮಾರಂಭಗಳು’ ಎಂದು!

 ಆದರೂ, ಮೂರು ಸತ್ಯಗಳ ಮಹತ್ವವನ್ನು ನಾವು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ ಇದು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಪರೀಕ್ಷೆಗಳ ಪ್ರಚಲಿತ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೊಂದಿಗೆ, ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾದ ಕಲಿಕೆ ನಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕಲಿಕೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅನುಭವವು ಕೇವಲ ಒಂದು ಗುರಿಯ ಮೇಲೆ ಹೇಗೆ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿದೆ - ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಅಂಕಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂದು ಶಾಲೆಯ ಆಚರಣೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಯಾರಿಗಾದರೂ ತಿಳಿದಿದೆ. ಈ ವಾದ್ಯಸಂಗೀತ ವಿಧಾನವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಕಲಿಕೆಯ ಸಂತೋಷವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತದೆ, ಅವರನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಆಳವಾಗಿ ಹೋಗುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಕಪ್ಪು ಹಣದಂತೆಯೇ, ಒಂದು ಸಮಾನಾಂತರ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಪ್ರಚಲಿತದಲ್ಲಿದೆ - ಟ್ಯುಟೋರಿಯಲ್ ಮನೆಗಳು, ತರಬೇತಿ ಕೇಂದ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಮಗುವಿನ ಕಲಿಕೆಯ ಅನುಭವದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ.ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ವಿಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಮಾನವಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿನ ಮಹಾನ್ ಮನಸ್ಸುಗಳು ಎನ್ಸಿಇಆರ್ಟಿ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ನಿರೂಪಣೆಗಳು, ವಿವರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ವ್ಯಂಗ್ಯಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ನವೀನ ಮತ್ತು ಸಂವಾದಾತ್ಮಕ ಶೈಲಿಯ ಸಂವಹನದ ಮೂಲಕ ಕಲಿಕೆಯ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ, ವಾಸ್ತವವೆಂದರೆ ತರ್ಕ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು ಈ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಚೈತನ್ಯಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ.ಬದಲಾಗಿ, ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ, ವಾಸ್ತವಿಕ ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಉತ್ತರಗಳ ಗೀಳು ಸೃಜನಶೀಲ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತದೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಈ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಅಷ್ಟು ಊಹಿಸುವಿಕೆ ಪ್ರತಿಫಲಿತವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ಇದು ಬೋಧನೆಯ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ವೃತ್ತಿಯಾಗಿ ಕೊಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವೇಗವರ್ಧಕ ಮತ್ತು ಕಿಟಕಿ ಎಂಬ ಶಿಕ್ಷಕನ ಪಾತ್ರವು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ, ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಮಾದರಿಯೊಂದಿಗೆ, ಶಿಕ್ಷಕರು ತಮ್ಮ ಸ್ವಾಯತ್ತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಗಾಂಧಿಯವರು ಹೇಳಿದಂತೆ - ಸೃಜನಶೀಲ ಹೆಚ್ಚುವರಿಯನ್ನು ಸತ್ಯದೊಂದಿಗೆ ‘ಪ್ರಯೋಗ’ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಬದಲಾಗಿ, ಒಬ್ಬ ಶಿಕ್ಷಕನು ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿ ನಿಯಂತ್ರಿತ ಕಲಿಕಾ ಯಂತ್ರದಲ್ಲಿ, ಮಗುವನ್ನು ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಂಡ್ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಶಾಲಾ ನಿರ್ವಹಣೆ ಮತ್ತು ಹೈಪರ್-ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ, ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಪೋಷಕರ ಮೈತ್ರಿಗೆ ಜವಾಬ್ದಾರರಾಗಿರುವುದು. ನಾವು ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಕರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ, ನಾವು ಅವನತಿಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತೇವೆ.

ಮೂರನೆಯದಾಗಿ, ಪರೀಕ್ಷೆಗಳ ಸರಪಳಿ - ಸಾಪ್ತಾಹಿಕ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿಂದ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಪರೀಕ್ಷೆವರೆಗೆ - ಎಷ್ಟು ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ಯಾಗಿದ್ದು, ಮೌಲ್ಯಮಾಪನದ ಹೆಚ್ಚು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮತ್ತು ಜೀವನ ವನ್ನು ದೃಢೀಕರಿಸುವ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಹ ಕಷ್ಟಕರವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳು ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸು ತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತು ಭಯವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ, ಅವರ ಅರಿವಿನ, ಬೌದ್ಧಿಕ, ದೈಹಿಕ, ಕಲಾತ್ಮಕ ಮತ್ತು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಗಳನ್ನು ಸಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವರನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು ನಿಜವಾದ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೆಲಸವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ರತೆ ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಕಲಿಕೆಯ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಗುಂಪು ಮತ್ತು ಸಹಯೋಗದ ಕೆಲಸಗಳು, ಚರ್ಚೆಗಳು, ಕ್ಷೇತ್ರ ಭೇಟಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯದ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಗಳ ಮೂಲಕ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ತಿಳಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಕೈಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು - ಮಗುವಿನ ಸಹಜ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸುವ ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಶಿಕ್ಷಣಶಾಸ್ತ್ರದ ಹಲವು ಅಂಶಗಳಿವೆ. ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯ ಅನೇಕ ಪ್ರಕಾರಗಳು ಇರುವುದರಿಂದ, ಕಲಿಯುವವರ ಅನನ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಡ್ಡೆ ಉಳಿದಿರುವ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳ ಏಕರೂಪದ ಮಾದರಿಗೆ ನಾವು ಏಕೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು? ಶಿಕ್ಷಣವು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಭಾಗದ ಜನರನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ಹೃದಯರಹಿತ ಕೊರೆಯುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಿಂತ ಪ್ರತಿ ಮಗುವಿನ ಜ್ವಾಲೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸುವ ಆಚರಣೆಯಾಗಿರಲಿ.ಬಹುಶಃ, ಸಮಾಜವಾಗಿ, ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಲು ನಮಗೆ ಧೈರ್ಯವಿಲ್ಲ. ವಿಮೋಚನಾ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಿರಂಕುಶ ಸಮಾಜದ ಡಸ್ಟಿಬಿನ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ರಾಮರಾಜ್ಯ ಎಂದು ಎಸೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು, ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತವೆ. ಇಲಿ ಓಟವು ಉಬ್ಬಿಕೊಂಡಿರುವ ಅಂಕಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ವಿಫಲರಾಗಿದ್ದಾರೆಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಶೇ.90ರಷ್ಟು ಸ್ಕೋರ್ ಮಾಡದಿರುವುದು ವೈಫಲ್ಯದ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವುದು ಎಷ್ಟು ವಿಪರ್ಯಾಸ. ವೈಫಲ್ಯದ ಈ ಮರು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದಿಂದ, ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಯುವಕರು ‘ಕಳಂಕಿತ’ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಸ್ವ-ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ಈ ಅಸಂಬದ್ಧ ನಾಟಕದ ಆಡುಭಾಷೆಯನ್ನು ನಾವು ನೋಡುತ್ತೇವೆ -ಟಿವಿ ಚಾನೆಲ್‌ಗಳು ‘ಟಾಪರ್‌ಗಳನ್ನು’ ಸಂದರ್ಶಿಸುತ್ತಿವೆ ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ತ್ವರಿತ ಸೆಲೆಬ್ರಿಟಿ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿವೆ ಮತ್ತು ಶಾಲೆಗಳು ವಿಫಲರಾದವರಿಗೆ ಸಲಹೆಗಾರರನ್ನು ಮತ್ತು ಮನೋವೈದ್ಯರನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ನಾವು ಈ ಹಾದಿ ಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಲಾಗಿದೆಯೇ ಅಥವಾ ಶಿಕ್ಷಣದ ಸುಗಂಧವನ್ನು ನಾವು ಮರುಶೋಧಿಸಬಹುದೇ?