ಅಪರಾಧಗಳ ಇಳಿಕೆ ವಾಸ್ತವವೇನು?

ಅಪರಾಧ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಅಳೆಯುವ ಮಾಪನವೆಂದು ಮಾತ್ರ ಪರಿಗಣಿಸುವ ಮೂಲಕ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ತಿಳವಳಿಕೆಯನ್ನೂ ನಾವು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ದೃಢೀಕರಿಸಿಬಿಟ್ಟಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಸರಕಾರವೂ ಸರಕಾರಿ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ಯಥಾರ್ಥತೆಯ ಪರಿಶೀಲನೆಗೆ ಸಹಾಯ ಒದಗಿಸಬಲ್ಲ, ಅಪರಾಧಕ್ಕೊಳಗಾದವರ ಸಮೀಕ್ಷೆಯಂತಹ, ಪರ್ಯಾಯ ದತ್ತಾಂಶಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವ, ಚಿವುಟಿಹಾಕುವ ಅಥವಾ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಬಹುದು. ಈ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ತನ್ನನೀತಿ ನಿರ್ಣಯಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲಂಥ ದತ್ತಾಂಶಗಳನ್ನೇ ಸರಕಾರವು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತದೆ.

ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಪರಾಧ ದಾಖಲೆ ಬ್ಯೂರೋ (ನ್ಯಾಷನಲ್ ಕ್ರೈಮ್ ರೆಕಾರ್ಡ್ಸ್ ಬ್ಯೂರೋ -ಎನ್‌ಸಿಆರ್‌ಬಿ)ಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಲಕ್ಷ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಗೆ ತಲಾವಾರು ಅಪರಾಧಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ 1991ರಿಂದ ಕುಸಿಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ನಂತರ ಅದರ ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಮಾನಗಳೂ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿವೆ. ಎನ್‌ಸಿಆರ್‌ಬಿಯ 2017ರ ವರದಿಯು ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ನಂತರ ಈ ಅನುಮಾನ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗಿದೆ.

ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಅದು ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಸಮಯವೇ ಅನುಮಾನಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಆ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಕಳೆದ ಆರು ದಶಕಗಳ ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ ಈ ವರದಿಯು 2017ಕ್ಕೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಬೇಕಿತ್ತು.ಎರಡನೆಯದಾಗಿ ಈ ವರದಿಯ ಬಿಡುಗಡೆಯಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿರುವ ವಿಳಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಕೋರಿ ಹಾಕಲಾಗಿದ್ದ ಮಾಹಿತಿ ಹಕ್ಕು ಅರ್ಜಿಗಳಿಗೆ ಇಲಾಖೆಯು ಸಮಾಧಾನಕರ ಉತ್ತರ ವನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೂರನೆಯದಾಗಿ, ಮೇಲಿನ ಈ ಎರಡೂ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿಯೇ 2017ರ ಈ ವರದಿ ಯು ಹೇಳುವಂತೆ 2010ರಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಲಕ್ಷಜನಸಂಖ್ಯೆಗೆ 576.99ರಷ್ಟಿದ್ದ ಅಪರಾಧ ಪ್ರಮಾಣ ಕೇವಲ ಅರ್ಧದಶಕದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ 2017ರಲ್ಲಿ 388.6ಕ್ಕಿಳಿದು ಶೇ.33ರಷ್ಟು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆಯೆಂಬ ಹೇಳಿಕೆಯು ನಂಬಲರ್ಹವಲ್ಲವೆಂದು ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ಭಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಆಗಿರುವ ಜನಸಂಖ್ಯಾ ಮಾರ್ಪಾಡಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಆರ್ಥಿಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗಲಿ ಅಪರಾಧಗಳ ಇಳಿಕೆಗೆ ಪೂರಕವಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನೇನೂ ಸೃಷ್ಟಿಸಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಸಹಜ ವಾದವನ್ನು ಮುಂದಿಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಅಪರಾಧ ಇಳಿಕೆಯು 1990ರ ನಂತರ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಾದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿರುವ ಇಳಿಕೆಯ ತೆರನಾಗಿಯೇ ಇದೆ. 

ಆದರೆ ಆ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧ ಪ್ರಮಾಣಗಳನ್ನು ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾಗಿ ದಾಖಲಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತವು ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗೂ ಒಳಪಡುತ್ತವೆ. ಆ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಅಪರಾಧ ಇಳಿಕೆಯ ವರದಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಮ್ಮತಿ ಅಥವಾ ವಿಭೇದಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಇತರ ಪೂರಕ ವರದಿಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು (ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಪ್ರದೇಶವಾರು ಅಪರಾಧ ಹಾಗೂ ಅಂತರ್‌ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಪರಾಧಕ್ಕೆ ಬಲಿಪಶುಗಳಾದವರ ಸಮೀಕ್ಷೆ... ಇತ್ಯಾದಿ) ಅಧಿಕೃತ ವರದಿಯ ಯಥಾರ್ಥತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ವ್ಯಾಪಕ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಈ ಬಹುಪಾಲು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧ ಇಳಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾದ ಪ್ರೇರಕ ಶಕ್ತಿಗಳ ಬಗೆಗಿನ ವಿದ್ವತ್ ಲೋಕದ ವಾಗ್ವಾದಗಳು ಅಪರಾಧ ವರದಿಯ ಯಥಾರ್ಥತೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸರಕಾರವು ಕೊಡುವ ವರದಿಯ ಯಥಾರ್ಥತೆಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುವ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಪರ್ಯಾಯ ಮೂಲಗಳು ಇಲ್ಲ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ 1992ರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅಪರಾಧಕ್ಕೆ ಬಲಿಪಶುಗಳಾದವರ ಸಮೀಕ್ಷೆ ನಡೆದಿತ್ತು ಮತ್ತು ಆ ವರ್ಷ ಅಧಿಕೃತವಾದ ಅಪರಾಧಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಗಿಂತ ಈ ಪರ್ಯಾಯ ವರದಿ ಸೂಚಿಸಿದ ಪ್ರಮಾಣ ಎಷ್ಟೋ ಪಾಲು ಹೆಚ್ಚಿತ್ತು. ಅದೇನೇ ಇದ್ದರೂ ಕಾರ್ಯ-ಕಾರಣ ಸಂಬಂಧಗಳ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಅಪರಾಧ ಇಳಿಕೆ ವಾದಕ್ಕೆ ಒಂದಷ್ಟು ಪುಷ್ಠಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಭದ್ರತೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಪಟ್ಟ ಸೌಕರ್ಯಗಳು ಗುಣಮಟ್ಟ ಮತ್ತು ಪ್ರಮಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವುದು ಅಪರಾಧ ಸಂಖ್ಯೆಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತದೆಂಬ ‘ಭದ್ರತಾ ಸಿದ್ಧಾಂತ’ದ ಪ್ರಕಾರ ನೋಡಿದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಭದ್ರತಾ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯು 2020ರ ವೇಳೆಗೆ 2.4 ಬಿಲಿಯನ್ ಡಾಲರ್‌ಗಳಷ್ಟಾಗಲಿದ್ದು (17,500 ಕೋಟಿ ರೂ.) 2017-2023 ರ ನಡುವೆ ಈ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯು ಶೇ.32ರಷ್ಟು ಒಟ್ಟು ವಾರ್ಷಿಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಣಲಿದೆಯೆಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ಊಹಾತ್ಮಕ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನು ಆಧರಿಸಿದ ಅಪರಾಧ ಇಳಿಕೆ ಪ್ರಮೇಯದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಲೋಪದೋಷಗಳಿವೆ.

ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಆಧರಿಸಿದ ಭದ್ರತೆಗಳು ದರೋಡೆ, ಕಾರುಗಳ್ಳತನ, ಬೀದಿ ಅಪರಾಧಗಳಂತಹ ಹಳೆಯ ಅಪರಾಧಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದೇ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನೇ ಆಧರಿಸಿದ ಸೈಬರ್ ಕ್ರೈಂಗಳಂತಹ ಅಪರಾಧಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಬಹುದು. ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಎನ್‌ಸಿಆರ್‌ಬಿ ವರದಿ ಸೂಚಿಸುವ ಸೈಬರ್ ಕ್ರೈಂ ಇಳಿಕೆಯೂ ಕೇವಲ ದಾಖಲೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಾಗಲಿರುವ ಲೋಪವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದೇ? ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಮೇಲುಸ್ತುವಾರಿಯಿಂದ ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಅಪರಾಧಗಳನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟುವ ಅವಕಾಶ ಹೆಚ್ಚೆಂದಾದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು, ದಲಿತರು ಮತ್ತು ಆದಿವಾಸಿಗಳಂತಹ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳ ರಕ್ಷಣೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಏಕಿದನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸ ಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ? ಅಥವಾ ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಈ ವರ್ಗಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಅಪರಾಧ ವರದಿಗಳಿಗೆ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಆಧಾರಿತ ಭದ್ರತೆಯಿಂದ ದಕ್ಕಿರುವ ಅರಿವಿನಿಂದಾಗಿ ಅಪರಾಧಗಳನ್ನು ದಾಖಲಿಸಬೇಕೆಂಬ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವ ಪರಿಣಾಮವೋ? ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ, ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ, ಗುಂಪುಥಳಿತ (ಲಿಂಚಿಂಗ್)ಗಳ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳೂ ಈ ವರದಿಯ ಭಾಗವಾಗಬೇಕಿತ್ತಲ್ಲವೇ? ಲಿಂಚಿಂಗ್ ಎಂಬ ಅಪರಾಧದ ಬಗ್ಗೆ ಅಧಿಕೃತ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವೊಂದು ಇಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಗಳು ನೀಡುವ ವರದಿಗಳನ್ನು ನಂಬುವುದು ಕಷ್ಟವೆಂಬ ಸರಕಾರದ ವಾದವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಳ್ಳಿಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಎನ್‌ಸಿಆರ್‌ಬಿ ಮಾಡಿರುವ ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ಅಪರಾಧಗಳ ಹೊಸ ವರ್ಗೀಕರಣ ಅಥವಾ ಹೊಸ ಅಪರಾಧಗಳ ವರ್ಗೀಕರಣದ ಬಗೆಗಿನ ಅವಿಶ್ವಾಸವನ್ನೂ ತಳ್ಳಿಹಾಕಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ‘ದೇಶದ್ರೋಹಿ ಅಪರಾಧಗಳು’ ಎಂಬ ಹೊಸ ವರ್ಗೀಕರಣ. ‘ದೇಶದ್ರೋಹಿ ಅಪರಾಧ’ಗಳೆಂಬ ಯಾವುದೇ ಶಾಸನಾತ್ಮಕ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವೇ ಇಲ್ಲದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಈ ವರ್ಗೀಕರಣದೇ ದೋಷಪೂರಿತವಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ತತ್ವರಹಿತವಾಗಿ ಮತ್ತು ತಮಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಹೊಸ ವರ್ಗೀಕರಣಗಳು ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಈ ಅಧಿಕೃತ ಅಪರಾಧ ಡೇಟಾಗಳು ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರೇರಿತವೆಂದು ಸಂದೇಹಿಸಿದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನೂ ಇಲ್ಲ.

ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧ ಇಳಿಕೆಯ ಅಂಕಿಅಂಶ ಭಾರತದ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ನ್ಯಾಯವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅದರಲ್ಲೂ ಪೊಲೀಸ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಫಲಿಸುವುದರಿಂದ ಅಪರಾಧ ಇಳಿಕೆಯ ಅಂಕಿಅಂಶದ ಬಗೆಗಿನ ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹತೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಅನುಮಾನ ನಿಜವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಇತರ ಇಲಾಖೆಗಳು ಸರಿಯಾದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಪೂರೈಸಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ಸ್ವಯಂಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಅಪರಾಧ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೂ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನಾವಾಗಿಯೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಅಪರಾಧವೆಂಬುದು ಹೇಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ-ಆರ್ಥಿಕ ಅಂಶಗಳ ಪರಿಣಾಮವೋ ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ನ್ಯಾಯದಾನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಉತ್ಪನ್ನವೆಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪರಿಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಒಂದು ಅಪರಾಧಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಅಧಿಕೃತ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಅಪರಾಧಗಳ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ದೂಷಿಸುವ ಒಂದು ಸಾಧನ ವನ್ನಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ ಜನತೆಯ ಸಬಲೀಕರಣದ ಮತ್ತು ಸೌಲಭ್ಯ ವಿತರಣೆಗಳ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಗವುನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.

ಮೇಲಾಗಿ, ಅಪರಾಧ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಅಳೆಯುವ ಮಾಪನವೆಂದು ಮಾತ್ರ ಪರಿಗಣಿಸುವ ಮೂಲಕ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ತಿಳವಳಿಕೆಯನ್ನೂ ನಾವು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ದೃಢೀಕರಿಸಿಬಿಟ್ಟಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಸರಕಾರವೂ ಸರಕಾರಿ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ಯಥಾರ್ಥತೆಯ ಪರಿಶೀಲನೆಗೆ ಸಹಾಯ ಒದಗಿಸಬಲ್ಲ, ಅಪರಾಧಕ್ಕೊಳಗಾದವರ ಸಮೀಕ್ಷೆಯಂತಹ, ಪರ್ಯಾಯ ದತ್ತಾಂಶಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವ, ಚಿವುಟಿಹಾಕುವ ಅಥವಾ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಬಹುದು. ಈ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ತನ್ನನೀತಿ ನಿರ್ಣಯಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲಂಥ ದತ್ತಾಂಶಗಳನ್ನೇ ಸರಕಾರವು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತದೆ. ಎರಡನೆಯದಾಗಿ ಈ ದತ್ತಾಂಶಗಳ ಗುಣಮಟ್ಟಗಳೇ ಇತರೇ ವಿಷಯಗಳ ಬಗೆಗಿನ ನಮ್ಮ ಗ್ರಹಿಕೆಯನ್ನೂ ರೂಪಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಪರ್ಯಾಯ ದತ್ತಾಂಶಗಳಿಗಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸುವಾಗ ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶ ಅಧಿಕೃತ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳ ಗುಣಮಟ್ಟ ಕಳಪೆಯಾಗಿದ್ದರೆ ಅದು ಏಕೆ ಮತ್ತು ಹೇಗೆ ಕಳಪೆಯಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಿರಬೇಕು.

ಕೃಪೆ: Economic and Political Weekly