ಹಿಂದುತ್ವ ಬೆಳೆಯಲು ದಾರಿಯಾಗಿರುವ ಗಾಂಧಿ ಕುಟುಂಬ ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯಲಿ

ಪ್ರತಿ ಚುನಾವಣೆಯ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೂ ಗೆದ್ದವರ ಹಾಗೂ ಸೋತವರ ಕತೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ಅಸೆಂಬ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಗಳ ಫಲಿತಾಂಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗಳು ವಿಜೇತರನ್ನು ಹೈಲೈಟ್ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಈ ಅಂಕಣವು ಸೋತವರ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತದೆ.

ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆದಿತ್ಯನಾಥ್ ಮತ್ತು ಬಿಜೆಪಿಯ ಆರಾಮದಾಯಕ ಮರುಗೆಲುವು ಮತ್ತು ಪಂಜಾಬ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಮ್ ಆದ್ಮಿ ಪಕ್ಷದ ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿ ವಿಜಯವನ್ನು ಮೀರಿ, ಈ ಚುನಾವಣೆಯು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಪಕ್ಷದ ʼಬದಲಾಯಿಸಲಾಗದ ಅವನತಿʼಯನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಖಚಿತಪಡಿಸುತ್ತದೆ.
 
ಭಾರತದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ರಾಜ್ಯವಾದ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶವು ಲೋಕಸಭೆಗೆ 80 ಸಂಸದರನ್ನು ಕಳುಹಿಸುತ್ತದೆ. ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಈ ರಾಜ್ಯವು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನೇತೃತ್ವದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳವಳಿಯ ಕೇಂದ್ರಬಿಂದುವಾಗಿತ್ತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರ, ಇದು ಭಾರತಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಮೊದಲ ಮೂರು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, 1960 ರ ದಶಕದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ, ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ರಾಜಕೀಯದ ಮೇಲೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಹಿಡಿತವು ದುರ್ಬಲಗೊಳ್ಳುವುದು ಗೋಚರಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಮತ್ತು ಕಳೆದ 30 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅದು ರಾಜ್ಯದ ರಾಜಕೀಯ ಅಖಾಡದಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಠ ಆಟಗಾರನಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ.

ಈ ಬಾರಿ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದ ನೆಹರೂ-ಗಾಂಧಿ ಕುಟುಂಬದ ಕುಡಿ ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ಗಾಂಧಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷದ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಅದಾಗ್ಯೂ, ದಿಲ್ಲಿಯಿಂದ ಲಕ್ನೋಗೆ ತನ್ನ ನೆಲೆಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದ ಅವರು ಸ್ವತಃ ಅಸೆಂಬ್ಲಿ ಸ್ಥಾನಕ್ಕಾಗಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಚುನಾವಣಾ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಪ್ರವಾಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರು. ನೆಹರು-ಗಾಂಧಿ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಹೌಸ್ ಆಫ್ ವಿಂಡ್ಸರ್‌ನ (ಬ್ರಿಟನ್‌ ರಾಜಮನೆತನ) ಭಾರತೀಯ ಆವೃತ್ತಿಯಾಗಿ ನೋಡುವುದನ್ನು ಇನ್ನೂ ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಮಾಧ್ಯಮದ (ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಾಧ್ಯಮ)  ಭಾರೀ ಉತ್ಸಾಹದೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಿಯಾಂಕ ಗಾಂಧಿಯ ಈ ಭೇಟಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಿದವು. 

(ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ಗಾಂಧಿಯ) ಪ್ರತಿ ಭೇಟಿ, ಪ್ರತಿ ಪತ್ರಿಕಾಗೋಷ್ಠಿ, ಪ್ರತಿ ಪ್ರಕಟಣೆಯನ್ನು ಈ ರಾಜವಂಶದ ಆರಾಧಕರು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷದ ಚುನಾವಣಾ ಪುನರುತ್ಥಾನವನ್ನು ಮುನ್ಸೂಚಿಸುವಂತೆ ವರದಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ಗಾಂಧಿ ನೇತೃತ್ವದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ಕೇವಲ 2% ಮತಹಂಚಿಕೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಗಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಇದು ಕಳೆದ ವಿಧಾನಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಗಳಿಸಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಿತು.

ಹಠಾತ್‌ ಬದಲಾವಣೆ

ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ, ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ಗಾಂಧಿ ತನ್ನ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ತನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಕನಿಷ್ಟ ಕೆಲವು ಫಲವನ್ನಾದರೂ ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದ ಪಂಜಾಬ್‌ನಲ್ಲಿ, ಪ್ರಿಯಾಂಕ ಸಹೋದರ ರಾಹುಲ್, ಚುನಾವಣೆಗೆ ಒಂದು ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚೆಯೇ ಹಾಲಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯನ್ನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಬದಲಿಸುವ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ಪಕ್ಷದ ಮರುಚುನಾವಣೆಯ (ಗೆಲ್ಲುವ) ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಕೈಚೆಲ್ಲಿದರು. ಶಾಸಕರ ಒಂದು ಗುಂಪಿಗೆ ಅಸಮಾಧಾನವಿದ್ದರೂ, ಅಮರಿಂದರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕ ಅನುಭವವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ರೈತರ ಚಳವಳಿಯ ಪರವಾಗಿ ಬಲವಾದ ನಿಲುವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು.

ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮತ್ತು ಎಎಪಿ ಎರಡೂ ಪಕ್ಷಗಳು ಪಂಜಾಬ್ ಗೆಲ್ಲುವ ಸಮಾನ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಅಮರೀಂದರ್‌ಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಅಪರಿಚಿತ ಚರಂಜಿತ್ ಸಿಂಗ್ ಚನ್ನಿಯನ್ನು ಅಮರಿಂದರ್‌ ಸಿಂಗ್‌  ಬದಲಿಗೆ ತಂದು ಕೂರಿಸಿದ್ದು ಮತ್ತು ವಿನಾಶಕಾರಿ ನವಜೋತ್ ಸಿಂಗ್ ಸಿಧು ಚನ್ನಿಯನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸಿದ್ದು, ಇಡೀ ರಾಜ್ಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಘಟಕವನ್ನು ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತಗೊಳಿಸಿತು. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಪಂಜಾಬ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅನ್ನು ಎಎಪಿ ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಸೋಲಿಸಿತು.

ಗೋವಾ ಮತ್ತು ಉತ್ತರಾಖಂಡವನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದಾದರೆ, ಎರಡೂ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ, ಬಿಜೆಪಿ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದರ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಭ್ರಷ್ಟತೆಯಿಂದಾಗಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಉತ್ತರಾಖಂಡದಲ್ಲಿ, ಅಸಮಾಧಾನವನ್ನು ತಡೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಇಬ್ಬರು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿದೆ. ಎರಡೂ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪ್ರಧಾನ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷವಾಗಿತ್ತು; ಆದರೂ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ, ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಬಲವಾದ ಸವಾಲನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ, ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಮಣಿಪುರದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಗಮನಾರ್ಹ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ಅದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಭದ್ರಕೋಟೆಯಾಗಿತ್ತು, ಆದರೂ ಕಳೆದ ಬಾರಿಗಿಂತ 23 ಕಡಿಮೆ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದಿದೆ.

ಒಟ್ಟಾರೆ, ಈ ಚುನಾವಣೆಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೆಲವರಿಗೆ ದೀರ್ಘಕಾಲದಿಂದ ತಿಳಿದಿದ್ದನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ದೃಢಪಡಿಸಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪ್ರಮುಖ ಪೈಪೋಟಿ ನೀಡಲು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಸಮರ್ಥವಾಗಿದೆ. 2019 ರ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಹೀನಾಯವಾಗಿ ಸೋತ ನಂತರ, ರಾಹುಲ್ ಗಾಂಧಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿದರು. ನಂತರ ಅವರ ತಾಯಿ, ಸೋನಿಯಾ ಗಾಂಧಿ, ಪಕ್ಷದ 'ಹಂಗಾಮಿ' ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾದರು, ಅದಾಗಿ ಎರಡೂವರೆ ವರ್ಷ ಕಳೆದರೂ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಆಯ್ಕೆಗೆ ಪಕ್ಷ ಇನ್ನೂ ಯಾವುದೇ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಂಡಿಲ್ಲ. ನಾವು ಈಗ ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಫಲಿತಾಂಶಗಳೊಂದಿಗೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಇನ್ನೂ (ನೆಹ್ರೂ-ಗಾಂಧೀ) ಕುಟುಂಬದ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದೆ.
 
2019 ರಲ್ಲಿ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು; ಅದನ್ನು ಕೈ ಚೆಲ್ಲಿತು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಈಗ ಏನು ಮಾಡಬಹುದು? ಪಕ್ಷದ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ʼಗಾಂಧಿಗಳುʼ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕತ್ವದಿಂದ ಮಾತ್ರ ನಿರ್ಗಮಿಸದೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ನಿವೃತ್ತರಾಗಬೇಕು ಎಂದು ನಾನು ನಂಬುತ್ತೇನೆ. 

ಏಕೆಂದರೆ ರಾಹುಲ್ ಮತ್ತು ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ಗಾಂಧಿ ಅವರು ರಾಜ್ಯ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಅಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದಾರೆಂದು ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಅವರ ಅಸ್ತಿತ್ವವು ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಮತ್ತು ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಗಳ ಮೂಲಕ ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿನ ಸರ್ಕಾರದ ವೈಫಲ್ಯಗಳಿಂದ ಗಮನವನ್ನು ಬೇರೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿಸಲು ಸುಲಭಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.
 
ಹೀಗಾಗಿ, ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಹಾರಗಳಲ್ಲಿನ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಆರೋಪಗಳಿಗೆ ರಾಜೀವ್ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಬೋಫೋರ್ಸ್ ಉಲ್ಲೇಖದೊಂದಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಮಾಧ್ಯಮವನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸುವ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರನ್ನು ಬಂಧಿಸುವ ಆರೋಪಗಳ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಉಲ್ಲೇಖಗಳೊಂದಿಗೆ ತಿರುಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರು ಮತ್ತು 1962 ರ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿ ಚೀನಾದ ಸೇನೆಗೆ ಭಾರತೀಯ ಭೂಮಿ ಮತ್ತು ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವುದನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. 

ಮೋದಿಯ ಕಳಪೆ ಸಾಧನೆ

ತನ್ನ ಎಂಟು ವರ್ಷಗಳ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರವು ಅನೇಕ ಭರವಸೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಆದರೂ, ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ ಮಾನದಂಡಗಳ ಮೂಲಕ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದಾಗ, ಅದರ ದಾಖಲೆಯು ಕೆಳಮಟ್ಟದ್ದಾಗಿದೆ. ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ದರಗಳಲ್ಲಿನ ಕುಸಿತ, ನಿರುದ್ಯೋಗದ ಉಲ್ಬಣ ಎಲ್ಲವೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ.  ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರ ಮುಸ್ಲಿಮರ ವಿರುದ್ಧ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಘೋರವಾಗಿ ಎತ್ತಿ ಕಟ್ಟಿದೆ.  ಇದು ನೆರೆಹೊರೆಯ ದೇಶದೆದುರು ಮತ್ತು ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಕ್ಷೀಣಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ; ಇದು ನಮ್ಮ ಪ್ರಮುಖ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಭ್ರಷ್ಟಗೊಳಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ನಾಶಪಡಿಸಿದೆ; ಇದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಪರಿಸರವನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ, ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರದ ಕ್ರಮಗಳು ಭಾರತವನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ, ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ, ಸಾಂಸ್ಥಿಕವಾಗಿ, ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾಗಿ, ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ನೈತಿಕವಾಗಿ ಹಾನಿಗೊಳಿಸಿವೆ.  
 
ಈ ಎಲ್ಲಾ ವೈಫಲ್ಯಗಳ ನಡುವೆಯೂ, 2024 ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಹಾಗೂ ಬಿಜೆಪಿ ಗೆಲ್ಲುವ ಪಕ್ಷವಾಗಿ ಈಗಲೂ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿದೆ. ʼನೆಹರೂ-ಗಾಂಧಿʼ ಕುಟುಂಬದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಪಕ್ಷವೇ ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಪ್ರತಿಪಕ್ಷವಾಗಿ ಉಳಿದಿರುವುದೇ ಅದಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಕಾರಣ. ತೃಣಮೂಲ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್, ಬಿಜು ಜನತಾ ದಳ, ಯುವಜನ ಶ್ರಮಿಕ ರೈತ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷ, ತೆಲಂಗಾಣ ರಾಷ್ಟ್ರ ಸಮಿತಿ, ದ್ರಾವಿಡ ಮುನ್ನೇತ್ರ ಕಳಗಂ, ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಾರ್ಟಿ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ (ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದಿ) ಮತ್ತು ಆಮ್ ಆದ್ಮಿ ಪಕ್ಷದಂತಹ ಪಕ್ಷಗಳು ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರತಿಪಕ್ಷವಾಗಿರುವ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಚುನಾವಣಾ ಸವಾಲನ್ನು ಎದುರಿಸಬಹುದು. 
  
ಗೋವಾ, ಮಣಿಪುರ ಮತ್ತು ಉತ್ತರಾಖಂಡ್‌ಗಳ ಇತ್ತೀಚಿನ ಫಲಿತಾಂಶಗಳು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತೋರಿಸಿದಂತೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನಿಂದ ಇದನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನೆಹರೂ-ಗಾಂಧಿ ನೇತೃತ್ವದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತವೆ.
 
ಉದಾಹರಣೆಗೆ, 2019 ರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ 191 ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಬಿಜೆಪಿಯೊಂದಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಕೇವಲ 16 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದುಕೊಂಡಿತು. ರಾಹುಲ್ ಗಾಂಧಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರಿಗೆ ಅದರ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದಾಗ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ನ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ರೇಟ್ ಕೇವಲ 8% ಮಾತ್ರ ಆಗಿತ್ತು.

ಬಿಜೆಪಿಯ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಗಾಂಧಿ ಪರಿವಾರ ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಲಾಭ ತಂದು ಕೊಡುವ ಉಡುಗೊರೆ. ಒಂದೆಡೆ, ಅವರು ಅದು (ಕಾಂಗ್ರೆಸ್) ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಚುನಾವಣಾ ಸವಾಲನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ,  ವರ್ತಮಾನದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಇತಿಹಾಸದ ಘಟನೆಗಳಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಹಾಕುವ ಚರ್ಚೆಗಳ ಮೂಲಕ ಬಿಜೆಪಿಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ರಾಜಕೀಯ ಚರ್ಚೆಯ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸಲು ಗಾಂಧಿ ಕುಟುಂಬ ಅವಕಾಶ ನೀಡುತ್ತದೆ.  
 
ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಊಳಿಗಮಾನ್ಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಿರುವ ಭಾರತಕ್ಕೆ, ಐದನೇ ತಲೆಮಾರಿನ ರಾಜಮನೆತನ ದೇಶದ ದೊಡ್ಡ ಪಕ್ಷದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾಗುವುದು ಒಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ.  ರಾಜಕೀಯ ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆಯನ್ನು ಗಳಿಸಿದ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇಡುವುದರಿಂದ ಅದು ದುರ್ಬಲಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.  ತಮ್ಮ ಸೀಮಿತ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ಗಾಂಧಿಗಳಿಗೆ 21 ನೇ ಶತಮಾನದ ಭಾರತೀಯರು ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಕೂಡಾ ಹೊಂದಿಲ್ಲ.
 
ರಾಹುಲ್‌ ಗಾಂಧಿ ಅವರ ತಂದೆ, ಅಜ್ಜಿ ಮತ್ತು ಮುತ್ತಜ್ಜನ ಪುನರಾವರ್ತಿತ ಉಲ್ಲೇಖಗಳಿಂದ ಪ್ರಸ್ತುತ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ರಾಹುಲ್ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ, ಅರಿವೋ ಇದ್ದೋ ಇಲ್ಲದೆಯೋ, ಗಾಂಧಿ ಕುಟುಂಬ ಹಿಂದುತ್ವದ ನಿರಂಕುಶ ಪ್ರಭುತ್ವದ ಸಕ್ರಿಯ ಸಂಚಾಲಕರಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. 

ಗಾಂಧಿ ಕುಟುಂಬ ನಿರ್ಗಮಿಸಿದರೆ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಛಿದ್ರಗೊಂಡರೂ, ಅವರ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಯಾರೋ ಹೆಚ್ಚು ರಾಜಕೀಯ ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹತೆ ಹೊಂದಿರುವವರು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಹಿಂದುತ್ವವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ನಮ್ಮಂತಹವರು ಭೀಕರವಾದ ವರ್ತಮಾನವನ್ನು ಮೀರಿ ಭಾರತದ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಮತ್ತು ಉತ್ತಮವಾಗಿ  ಹೋರಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಕೃಪೆ: Scroll.in