ಭಾರತ ಪ್ರಜಾತಂತ್ರದ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸೌಂದರ್ಯ

ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಸಹಬಾಳ್ವೆ ಯಾಕೆ ಬೇಕು? ಇದರಿಂದ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಏನು ಲಾಭವಿದೆ? ಇವತ್ತು ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಆ ಬಹುತ್ವಗಳ ನಡುವಿನ ಸಹಬಾಳ್ವೆಗೆ ಒದಗಿರುವ ಆಪತ್ತು ಏನು? ಇದರಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ನಷ್ಟವೇನು? ಇವುಗಳು ಇಂದು ನಾವು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಾಗಿವೆ.

ಭಾರತದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜಾತಿ, ಜನಾಂಗ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೂ ಇದು ನನ್ನ ರಾಷ್ಟ್ರ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜನಾಂಗ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಭಾಷೆಯೂ ತನ್ನ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ತನ್ನ ಚರಿತ್ರೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ನಿರೂಪಣೆಯ ಮೂಲಕ ತಾನು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಭಾಗ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಪ್ರಜಾತಂತ್ರದ ಗಣರಾಜ್ಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಜನಾಂಗ ಜಾತಿ ಭಾಷೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಸಮಾನ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಗೌರವಗಳಿಂದ ಕಂಡಾಗ ಮಾತ್ರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜನಾಂಗ ಶಾಂತಿಯಿಂದ ಇರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಜನಾಂಗ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ನಡುವೆ ಶ್ರೇಷ್ಟ, ಕನಿಷ್ಠ, ‘ಸ್ವ’ ಮತ್ತು ‘ಅನ್ಯ’ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆಯನ್ನು ತೋರದೆ ಸಹಬಾಳ್ವೆಗೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕಾದುದು ಅಗತ್ಯ.

ತುಳುನಾಡು ಕೂಡ ಜಾತಿಶ್ರೇಣೀಕೃತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದ್ದು ಇಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಶೋಷಿತ ಜಾತಿಗಳಿವೆ. ಈ ಜಾತಿಗಳು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿಯಾಗಲಿ ಪ್ರಬಲ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲ. ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಮೀಸಲಾತಿಯಿಂದ ಈ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗಿದೆ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಭಾರತದ ಜಾತ್ಯತೀತ ಸಿದ್ಧಾಂತದಿಂದ ಈ ಎಲ್ಲ ಜಾತಿಗಳ ಶೋಷಣೆಯ ಸ್ತರವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ಅವಕಾಶವಾಗಿದೆ. ಈಗಲೂ ಕೂಡಾ ತುಳುನಾಡಿನ ಈ ಕೆಲವು ಸಮುದಾಯಗಳ ಹಲವಾರು ಜನರು ಆಧುನಿಕ ನಾಗರಿಕ ಸಮಾಜದ ಫಲಾನುಭವಿಗಳಾಗುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಶೈಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಗೌರವವನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಈ ಶೂದ್ರ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಈ ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಜಾತ್ಯತೀತ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮುನ್ನಡೆಯುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ತುಳುನಾಡಿನ ದಲಿತರು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಜಾತಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಬಹುತೇಕ ಭೂರಹಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಪಂಬದ, ಪರವ, ನಲಿಕೆ, ಮುಂಡಾಲ, ಕೊರಗ, ಮನ್ಸ, ಬಾಕುಡ, ಮೇರ, ಬತ್ತಡ, ಗೊಡ್ಡ ಈ ಮುಂತಾದ ಜಾತಿಗಳು ಇಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಕುಲಕಸುಬುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವ ಜೊತೆಗೆ ಜಮೀನ್ದಾರರ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಲಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದವರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಜೀತ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ದುಡಿದ ಇವರು ಆಧುನಿಕ ಶಿಕ್ಷಣದಿಂದ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಧಾರಣೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಆಯಿತು. ತಮ್ಮ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಜೀತ ಮತ್ತು ಬಿಟ್ಟಿ ಚಾಕರಿಗಳಿಂದ ಕೆಲವರು ಬಿಡುಗಡೆ ಪಡೆದು ಆಧುನಿಕ ಉದ್ಯೋಗಗಳಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದಾಗ ಅವರ ಅಸ್ಮಿತೆಗಳು ಗೋಚರವಾಗತೋಡಗಿತು. ಶಿಕ್ಷಕ, ಬ್ಯಾಂಕ್, ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿಗಳು, ಕೆಲವು ಸರಕಾರಿ ಹುದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶ ಪಡೆದರು. ಈ ಸಮುದಾಯಗಳು ತಮ್ಮ ಶೋಷಿತ ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಸ್ವತಂತ್ರ ಅಸ್ಮಿತೆಯನ್ನು ತೋರಿಸಲು ಈ ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಯ ಪ್ರಜಾತಂತ್ರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಇದು ಅವರಿಗೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಕೊಂಚ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಅನುಭವವನ್ನು ನೀಡಿದವು. ತುಳುನಾಡಿನ ದೈವಿಕ ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ಆರಾಧನಾ ಪರಂಪರೆ ಮೂಲತ: ದುಡಿಮೆಯ ಮೂಲದ ಜನಪದೀಯ ಮತ್ತು ಆದಿವಾಸಿ ನೆಲೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡದ್ದು. ದ್ರಾವಿಡ ಮೂಲದ ಈ ದೈವರಾಧನೆ ಜಗತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ರೂಪ. ಅದು ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದರೂ, ಅದರ ಆರಾಧನಾ ಕ್ರಮ, ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಮತ್ತು ಕಲಾತ್ಮಕತೆ ಒಂದು ಅವೈದಿಕ ನೆಲೆಯದ್ದಾಗಿದೆ. ಆಗಮ ಪರಂಪರೆಯಂತಲ್ಲದೇ ಇಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುಪಡೆಯುವ ದೈವ ಹಿರಿಯರ ಅಥವ ಪಿತೃಗಳ ಆರಾಧನೆಯಿಂದ ಬಂದದ್ದು. ಇಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಕಾಯ ಬಿಟ್ಟು ಮಯಕದ ದೈವವಾಗುತ್ತಾನೆ, ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಪ್ರಕೃತಿಗಳು ದೈವಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಆ ದೈವಗಳು ಮನುಷ್ಯನೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತವೆ. ದು:ಖ ದುಮ್ಮಾನಗಳನ್ನು ಆಲಿಸುತ್ತವೆ. ಅಭಯ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಜಾತಿಯಿಂದ ಶೋಷಿತ ಜಾತಿಗಳು ಪ್ರಜಾತಾಂತ್ರಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಬೇಡುವ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೇ? ಬೇಡವೇ? ತುಳುನಾಡಿನ ಅವೈದಿಕ ಭೂತಾರಾಧನೆ ತನ್ನ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಬೇಕೇ? ಬೇಡವೇ? ತುಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಜಾನಪದೀಯ ಕಲಾತ್ಮಕ ವೇಷ, ನೃತ್ಯ, ವಾದ್ಯ ಪರಂಪರೆಗಳು ಉಳಿಯುವುದು ಬೇಡವೇ? ಅವುಗಳು ನಮ್ಮ ಜನರ ಸಮುದಾಯಗಳ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಅಲ್ಲವೇ? ಅವುಗಳು ನಾಶವಾದರೆ ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ನಾವೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಅಲ್ಲವೇ? ಶೋಷಿತ ಸಮುದಾಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೋರಾಟ ಮತ್ತು ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದ ಫುಲೆ, ಪೆರಿಯಾರ್, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಈ ಮುಂತಾದವರು ಒಂದು ಜನಾಂಗದ ನಾಶವೆಂದರೆ ಒಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ನಾಶವೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಜನಾಂಗ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲಬೇಕಾದರೆ ಆ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಂದು ತುಳುನಾಡಿನ ಜನರು ಸಂಸ್ಕೃತಾನುಕರಣ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪರಂಪರೆಯ ಪಠ್ಯಗಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವ ಕೆಲಸಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಶ್ಲೋಕ ಬೋಧಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಉಚ್ಚರಿ ಸುವುದು, ವೈದಿಕ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಶುದ್ಧಾಚಾರ ವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವುದು, ಮಾಂಸಾಹಾರವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವುದು ಈ ಮುಂತಾದ ನಡಾವಳಿಕೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿವೆ. ದೈವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮಕಲಶಗಳ ಮೂಲಕ ದೈವವನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಓಂ ಸಂಕೇತದ ಬಳಕೆ, ಭೂತಗಳ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತೀಕರಿಸುವುದು, ದೈವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಭಗವಾಧ್ವಜಗಳನ್ನು ಹಾಕುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದೆ. ಭೂತಾರಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವವರು ಮತ್ತು ದೈವದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರು ಕೇಸರಿ ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಧರಿಸುವುದು ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ಅವೈದಿಕ ಆದಿವಾಸಿ ಮೂಲದ ದ್ರಾವಿಡ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಹಿಂದೂಕರಿಸುವುದಾಗಿದೆ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಶಿವನ ಗಣಗಳೆಂದು ಭಾವಿಸಲಾದ ದೈವಗಳನ್ನು ಶಿವನ ವೈದಿಕ ಮೂಲದ ಕಥನಗಳಿಗೆ ಜೋಡಿಸುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದೆ. ಇದು ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ತುಳುನಾಡಿನ ಬಂಟ ಸಮುದಾಯದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಎಲ್ಲಾ ಸಮುದಾಯಗಳ ಮೂಲ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ವೈದಿಕಕ್ಕೆ ಮತಾಂತರಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದೆ. ಭಿನ್ನ ಮತಧರ್ಮಗಳಿಂದ ತೊಂದರೆಯಾಗುತ್ತಿದೆಯೆನ್ನುವವರು ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆಗೆ ಬಹಳ ಉಪಾಯದಿಂದ ತುಳುವರನ್ನು ಹಿಂದು ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಮತಾಂತರಿಸುತ್ತಿರುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು.
 
ಈ ಚಾಣಾಕ್ಷತನದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ರಾಜಕಾರಣದ ಒಳಗನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಇದರಿಂದ ಭಾರತದ ಪ್ರಜಾತಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಏಳಿಗೆಯ ದಾರಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬಯಸುವವರಿಗೆ ಎರಡು ತೊಂದರೆಗಳಿವೆ: 1. ತಮ್ಮ ವಿಭಿನ್ನವಾದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ‘ಸ್ವ’ವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. 2. ಜಾತ್ಯತೀತ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯ ಜೊತೆಗಿರುವ ಜಾತಿ ವರ್ಗ ಅಸಮಾನತೆಗಳನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಲಿರುವ ಸಂವಾದಗಳು ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇದರಿಂದ ಜನರ ಶಕ್ತಿ ಕುಂಠಿತವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕೋಮುವಾದ ಮತ್ತು ಮೂಲಭೂತವಾದಗಳು ನಮ್ಮ ಬಹುತ್ವ ಸಹಬಾಳ್ವೆ ಜಾತ್ಯತೀತತೆ ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಪ್ರಜಾತಾಂತ್ರಿಕ ಚರ್ಚೆಗಳಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಬಿಕ್ಕಟನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದರಿಂದ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಜನರು ಜಾಗೃತರಾಗಬೇಕು. ಈ ಯಾವುದೇ ಉದ್ವೇಗಗಳಿಗೆ ಬಲಿಬೀಳದೆ ನಮ್ಮ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ವಾಸ್ತವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಮಾಡಬೇಕು. ಯಾವುದೇ ಜನರು ಉದ್ರೇಕಕಾರಿ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ವಿಚ್ಛಿದ್ರಕಾರಿ ಶಕ್ತಿಗಳ ಕೈಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಬಲಿಪಶುಗಳಾಗಬಾರದು.
 ಮೇಲೆ ಗುರುತಿಸಿದ ಧಾರ್ಮಿಕ ರಾಜಕಾರಣದಿಂದ ಜನಸಮುದಾಯಗಳು ತಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕುಂಠಿತಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಬಹುರೂಪಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಬಹುತ್ವ ಮತ್ತು ಸಹಬಾಳ್ವೆಯ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಈ ಕಲಾತ್ಮಕ ಸೃಷ್ಟಿಗಳು ಬದುಕುತ್ತವೆ. ಭೂತಾರಾಧನೆ ಹಿಂದುಧರ್ಮವಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ಧರ್ಮ ಎನ್ನುವ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇವುಗಳು ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಜನ ಪ್ರಕೃತಿ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ನಡುವೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಆರಾಧನಾ ಲೋಕಗಳು. ಇವುಗಳನ್ನು ಹಿಂದುತ್ವದಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪಗೊಳಿಸಿದರೆ ಆ ವಿಶಿಷ್ಟ ನಂಬಿಕೆಯ ಲೋಕ ಮತ್ತು ಕಲಾತ್ಮಕ ಸೃಷ್ಟಿ ತನ್ನ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಏಕಾಕಾರಗೊಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಹಿಂದುತ್ವದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಯಸುವ ಜನರು ತಮ್ಮ ‘ಸ್ವ’ದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಗುರುತನ್ನು ಕೈಬಿಡಲು ತಯಾರಿದ್ದಾರೆಯೇ?