ಕಡುಭ್ರಷ್ಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಶರಣಾಗತ ಮನಃಸ್ಥಿತಿ
ಲೋಹಿಯಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಯುವ ಜನರು ಕೆಚ್ಚೆದೆಯಿಂದ ಮುನ್ನಡೆಯಬೇಕೆನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲೀಗ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಮತ್ತು ಯುವ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನೇ ಗುರಿಯಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಜಾತಿ ಧರ್ಮದ ವಿಷ ಉಣಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ದೆಸೆಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಅವರ ನಿರುದ್ಯೋಗದ ಖಾಲಿತನವನ್ನು ಅವರ ಮೆದುಳುಗಳಿಗೆ ಧರ್ಮದ ನಂಜುಣಿಸುವ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನೇ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ವಿರುದ್ಧವೇ ಹೊಡೆದಾಡಿ ಸಾಯಲು ಅಣಿಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಬಡತನ ದೇಶಕ್ಕಂಟಿದ ಶಾಪ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವವೇನೆಂದರೆ, ಭ್ರಷ್ಟ ರಾಜಕಾರಣ ಮತ್ತು ಭ್ರಷ್ಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಈ ದೇಶಕ್ಕಂಟಿದ ಶಾಪವೆಂಬುದು. ಈ ಭ್ರಷ್ಟತೆ ದಿನೇ ದಿನೇ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ತನ್ನ ಅತ್ಯಂತ ಅಸಹ್ಯ ರೂಪವನ್ನು ತೋರುತ್ತಲಿದೆ. ಸರಕಾರವು ದಿನೇ ದಿನೇ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯನ್ನು ಮೆರೆಯುತ್ತಾ ಫ್ಯಾಶಿಸಂ ಕಡೆಗೆ ಸರಿದಂತೆ ಗೋಚರವಾಗುತ್ತಲಿದೆ. ಹತ್ಯಾಕಾಂಡಗಳು, ಅತ್ಯಾಚಾರ, ಗಲಾಟೆಗಳು, ಕುಟಿಲ ಅಟ್ಟಹಾಸಗಳು, ಮೋಸ, ವಂಚನೆ, ನೈಚ್ಯಾನುಸಂಧಾನಗಳು ಅಂಕೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ನಡೆದಿವೆ. ನಿರುದ್ಯೋಗ, ಹಸಿವು, ಬಡತನಗಳೊಂದೆಡೆಯಾದರೆ ಬೆಲೆಯೇರಿಕೆ, ನೆರೆ ಬರಗಳಂತಹ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೊಂದೆಡೆ.
ಇಷ್ಟಾದರೂ ಈ ದೇಶದ ಜನತೆ ಸಿಡಿದೆದ್ದಿದ್ದು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೊಂದು ತಾರ್ಕಿಕ ಅಂತ್ಯ ಕಾಣಿಸಿದ್ದು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರತಿಭಟನೆ, ಹೋರಾಟ, ಚಳವಳಿಗಳನ್ನು ಈ ದೇಶ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಆ ಎಲ್ಲವೂ ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಅಡಗುತ್ತಲಿವೆ ಕೂಡ. ರಾಮಮನೋಹರ ಲೋಹಿಯಾ 1962ರಲ್ಲಿ ಬರೆದ ‘ನಿರಾಶಾ ಕೆ ಕರ್ತವ್ಯ’ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ 1,500 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜನತೆ ಆಂತರಿಕ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗಾರನ ವಿರುದ್ಧ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಬಂಡೆದ್ದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆಳುವವ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗಾರನಾದರೆ ಅಂಥವನ ವಿರುದ್ಧ ಬಂಡೇಳುತ್ತಾರೆ, ಕಾನೂನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತಾರೆ, ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಧ್ವಂಸಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ ಇಲ್ಲವೆ ಅವುಗಳನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗಾರನನ್ನು ಬಂಧಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅವನನ್ನು ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಂಥ ಪ್ರಸಂಗಗಳು 1500 ವರ್ಷಗಳೀಚೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಮುಂದುವರಿದು ಅವರು 1500 ವರ್ಷಗಳ ಅಭ್ಯಾಸ ಬಲದಿಂದ ಶರಣಾಗತಿಯನ್ನು ತನ್ನ ರಕ್ತ, ಮಾಂಸದ ಒಂದಂಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದೆಯೆನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇದು ನಿಜವೂ ಹೌದೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಲೋಹಿಯಾ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ‘‘ಶರಣಾಗತಿಯನ್ನು ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಸುಂದರವಾಗಿ ಬಣ್ಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ: ‘ನಮ್ಮ ದೇಶ ತುಂಬ ಸಮನ್ವಯಿಯಾಗಿದ್ದು ಎಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆಯ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸುತ್ತದೆ’ ಎಂದು. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಸಮನ್ವಯ ಎರಡು ರೀತಿಯದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ದಾಸನ ಸಮನ್ವಯ ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರಭುವಿನ ಸಮನ್ವಯ. ಪ್ರಭು ಅಥವಾ ಬಲಶಾಲಿ ದೇಶ ಅಥವಾ ಬಲಶಾಲಿ ಜನ ಸಮನ್ವಯ ಸಾಧಿಸಿದರೆ, ಅನ್ಯರ ಯಾವ ವಿಚಾರ ಒಳ್ಳೆಯದು, ಯಾವ ವಿಧದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದರೆ ನಮ್ಮ ಶಕ್ತಿ ವೃದ್ಧಿಸಬಲ್ಲದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸುತ್ತಾನೆ ಆದರೆ ಸೇವಕ ಅಥವಾ ದಾಸ ಅಥವಾ ಗುಲಾಮ ಅದನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಲಾರ. ತನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಹೊಸ ವಿಚಾರ, ಅನ್ಯರ ವಿಚಾರ ಬಂದರೆ ಅದು ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಅದು ಗತ್ಯಂತರವಿಲ್ಲದೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಪ್ರಸಂಗ’’ ಎಂದು.
ಇದೇ ಬರಹದ ಮುಂದುವರಿದ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಲೋಹಿಯಾ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ‘‘ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಇದೇ ತೆರನ ಸಮನ್ವಯ ನಡೆದಿದೆ. ಅದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನತನಕ್ಕಾಗಿ- ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವೂ ಅದರ ಒಂದು ಅಂಗ-ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಲು, ಪ್ರಾಣವನ್ನೇ ಪಣಕ್ಕಿಡಲು ಅಷ್ಟಾಗಿ ಮುಂದೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನು ತಲೆಬಾಗುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಸ್ಥಿರತೆಯ ಹಂಬಲವೂ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟೇ ಬಡವನಾಗಿರಲಿ, ಎಷ್ಟೇ ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರಲಿ, ಶರೀರ ಕೊಳೆತುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ತನ್ನ ಜೀವಕ್ಕಾಗಿ ಹಾತೊರೆಯುವವರನ್ನು ನಿಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಕಾಣುವಿರಿ. ಯಾವುದೇ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವಾಗ ಎಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಅಪಾಯವಿದೆಯೋ ಎನ್ನುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಮನುಷ್ಯನು ಬಡವನಾದಷ್ಟೂ ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಹಪಾಹಪಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೇನೋ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಸನ್ನಿವೇಶ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಶರೀರ ದುರ್ಬಲವಾಗಿದೆ. ಜೇಬು ಬರಿದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಹಣ ಮತ್ತು ಜೀವದ ಬಗೆಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ವ್ಯಾಮೋಹವೆಂದರೆ ಅವನು ಎಂದೂ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಲಾರ. ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಏನೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕ್ರಾಂತಿ ಅಸಂಭವವೇ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಕ್ರಾಂತಿಯ ವಿಚಾರ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ‘ಅಸಂಭವ’ ಶಬ್ದ ಬಳಸಲಾರೆ’’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಲೋಹಿಯಾರ ಮಾತುಗಳು ನಿಜ ಎನಿಸಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವರೇ ಹೋರಾಟದ ಕಣಕ್ಕಿಳಿದು ಗುದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ, ತಪ್ಪುನಿರ್ಧಾರ, ದುರಾಡಳಿತದಿಂದ ದಿನನಿತ್ಯ ಹೈರಾಣಾಗುತ್ತಿರುವ ಜನಸಾಮಾನ್ಯ ತುಟಿ ಎರಡು ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಲೋಹಿಯಾ ಹೇಳುವಂತೆ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಯಾರಿಗಿದೆಯೋ ಅವರಲ್ಲಿ ಶಕ್ತಿಯೇ ಇಲ್ಲವಾಗಿದೆ. ಅವರು ಜಾಗೃತರಾಗಿ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹಂಬಲಿಸಲಾರರು. ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ನಿರಾಶೆಯ ಸ್ಥಿತಿಯಿದು.
ಲೋಹಿಯಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಯುವ ಜನರು ಕೆಚ್ಚೆದೆಯಿಂದ ಮುನ್ನಡೆಯಬೇಕೆನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲೀಗ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಮತ್ತು ಯುವ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನೇ ಗುರಿಯಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಜಾತಿ ಧರ್ಮದ ವಿಷ ಉಣಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ದೆಸೆಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಅವರ ನಿರುದ್ಯೋಗದ ಖಾಲಿತನವನ್ನು ಅವರ ಮೆದುಳುಗಳಿಗೆ ಧರ್ಮದ ನಂಜುಣಿಸುವ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನೇ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ವಿರುದ್ಧವೇ ಹೊಡೆದಾಡಿ ಸಾಯಲು ಅಣಿಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಇದರ ನಡುವೆಯೇ ಈ ದೇಶದ ಒಂದು ಆಶಾದಾಯಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯೆಂದರೆ ಜಿಗ್ನೇಶ್, ಶೆಹ್ಲಾ, ಉಮರ್ ಖಾಲಿದ್‌ರಂತಹ ಯುವ ಪಡೆ ಸರಕಾರದ ದುರಾಡಳಿತದ, ಅನ್ಯಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಟೆದೆದ್ದಿರುವುದು. ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರು ಸರಕಾರದ ಕೆಟ್ಟ ನಡೆಗಳನ್ನು ಟೀಕಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆಡೆ ಬಹುತೇಕ ಹಿರಿಯರು ಮೌನ ವಹಿಸಿಬಿಟ್ಟಂತೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜಾಣಮೌನ ವಹಿಸಿಬಿಟ್ಟಂತೆಯೂ ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.
ಚುನಾವಣೆಗಳು ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಮತ್ತೊಂದು ಸುತ್ತಿನ ಆಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧಗೊಳಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಹಿರಿಕಿರಿಯರೆನ್ನದೆ ಎಲ್ಲರೊಳಗೂ ವಿವೇಚನೆಯೊಂದು ಮೂಡುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಹಾಗಾಗದ ಹೊರತು, ಈ ದೇಶವನ್ನು ಬಳಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಗಾಯಗಳು ಮಾಯಲಾರವು.