ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಬೇರುಗಳು ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲೇ ಇದೆಯೇ?

ಭಾರತವನ್ನು ಒಂದು ಆಧುನಿಕ ಸೆಕ್ಯುಲರ್, ಸಮಾಜವಾದಿ ಗಣರಾಜ್ಯವನ್ನಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಆಶಯಗಳನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುವ ಸಂವಿಧಾನವಿದ್ದರೂ, ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಲು ಮತ್ತು ಯೋಗಿ ಆದಿತ್ಯನಾಥ್ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು? ವರ್ಷಗಳು ಉರುಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಈ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಮತ್ತು ಸಮಾನತೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ, ಮನುವಾದಿ ಹಿಂದೂರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನು ಕಟ್ಟಬಯಸುವ ಜನರಿಗೆ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಜನರು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೇಕೆ? ಇನ್ನಿತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ 75 ವರ್ಷ ತುಂಬುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತರನ್ನು, ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಾಳೆಗಳನ್ನು ಕನಸಬಯಸುವರನ್ನೂ ಕಾಡಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಯುಲರ್-ಸಮಾಜವಾದಿ ಧಾರೆಗೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷರು ತೆರಳಿದ ನಂತರ ಭಾರತವನ್ನು ಒಂದು ಮನುವಾದಿ ಹಿಂದೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಶಾಹಿ ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನಾಗಿ ನಿರ್ಮಿಸಬೇಕೆಂಬ ಆಶಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಹಿಂದೂ ಮಹಾಸಭಾ ಮತ್ತು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನಂತಹ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಧಾರೆಗಳು ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದವು. ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವು ಸೆಕ್ಯುಲರ್-ಸಮಾಜವಾದಿ ಆಶಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಈ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಧಾರೆಯನ್ನು ಏಕೆ ಮಣಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ? ಹಿಂದುತ್ವವಾದದ ವಿಜಯದ ಬೇರುಗಳು ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತೇ?

ಭಾರತ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯೊಳಗಿನ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ

ಇತಿಹಾಸದ ನಿಷ್ಪಕ್ಷಪಾತಿ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನೇತೃತ್ವದ ಧಾರೆಯ ನಾಯಕರಾದ ಬಾಲಗಂಗಾಧರನಾಥ ತಿಲಕರು, ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭ ಭಾಯಿ ಪಟೇಲರು ರಾಜಕೀಯವಾಗಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ವಾದಿಗಳಾಗಿದ್ದರೂ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರತಿಗಾಮಿ ಹಿಂದೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಶಾಹಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನೂ ಹೊಂದಿದ್ದರೆಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ನಾಯಕ ಮದನ ಮೋಹನ ಮಾಳವೀಯರು ಹಿಂದೂ ಮಹಾಸಭಾದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕ ನಾಯಕರೂ ಆಗಿದ್ದರು. 1924ರ ಬೆಳಗಾವಿ ಅಧಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ಗಾಂಧಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆ ವಹಿಸಿದ್ದರೆ, ಅದೇ ಸಮ್ಮೇಳನದ ಭಾಗವಾಗಿ ಅದೇ ಪೆಂಡಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಹಿಂದೂ ವಹಾಸಭಾದ ಅಧಿವೇಶನಕ್ಕೆ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆ ವಹಿಸಿದ್ದವರು ಮಾಳವೀಯರು.

ಹಿಂದುತ್ವವಾದಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರು ತಿಲಕರ ಪಟ್ಟ ಶಿಷ್ಯ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, ಅವರನ್ನು ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿಗೆ ಕಳಿಸಿರುವುದೇ ತಿಲಕರು. ಅದೇರೀತಿ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನ ಸಂಸ್ಥಾಪಕ ಹೆಡ್ಗೇವಾರರು ಕೂಡ ತಿಲಕರ ಕಟ್ಟಾ ಅನುಯಾಯಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಸಂವಿಧಾನ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನಲ್ಲಿ ನೆಹರೂ ಅವರಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ್ದ ಸರ್ದಾರ್ ಪಟೇಲರಂತೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದುದ್ದಕ್ಕೂ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಬಗ್ಗೆ ಸಹಾನುಭೂತಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯ ನಂತರ ಆರೆಸ್ಸೆಸನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದರೂ ಅದು ಒಂದು ವರ್ಷದ ಒಳಗೆ ತೆರವು ಮಾಡಲು ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವಹಿಸಿದ್ದು ಕೂಡ ಪಟೇಲರೇ.

ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, ಗಾಂಧಿಯವರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಸಾಮೂಹಿಕ ಸ್ವರೂಪ ನೀಡಲು ಆಯ್ದುಕೊಂಡ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಲಾಂಛನಗಳು ಕೂಡ ಬಹುಧರ್ಮೀಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೀಯ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಮತ್ತು ಅಧಿಕೃತಗೊಳಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಭಾರತೀಯತೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಂಧಿ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ವಿಸ್ತೃತವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾದ ಭಗವದ್ಗೀತೆ, ರಾಮಾಯಣ, ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸಭೆ, ರಾಮರಾಜ್ಯ ಇನ್ನಿತ್ಯಾದಿ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳ ಬಳಕೆಗಳು ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯೇ ಭಾರತೀಯ ಧಾರ್ಮಿಕತೆ ಎಂಬ ಅಘೋಷಿತ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಿತು.

ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿ ಧರ್ಮವನ್ನು ಬೆರೆಸುವುದನ್ನು 1920ರಲ್ಲೇ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದ್ದು, 1937ರ ನಂತರ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಅಲಿ ಜಿನ್ನಾ ಅವರು!

ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ತಿಲಕ್ ಮಾದರಿ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ, ಗಾಂಧಿ ಕಾಲದ ಹಿಂದೂ ಲಾಂಛನಗಳ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯಾಗಿ ಬದಲಾದರೂ ಬಹುಧರ್ಮೀಯ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯೇ ಪ್ರಧಾನ ಹಾಗೂ ಅಧಿಕೃತ, ಉಳಿದವು ಅಧೀನ ಹಾಗೂ ಪರಕೀಯ ಎಂಬ ಕಾಮನ್ ಸೆನ್ಸ್ ಬೆಳೆಸಿದವು. ಇವತ್ತಿನ ಹಿಂದುತ್ವವಾದಿ ಕರಾಳ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಸಮ್ಮತಿ ದೊರೆತಿರುವುದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದಿಂದ ಉಳಿಸಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಎಂದರೆ ಹಿಂದೂ ಪ್ರಧಾನ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಎಂಬ ಕಾಮನ್ ಸೆನ್ಸ್‌ನಿಂದಲೇ. ಕೆಲವು ಅಪವಾದಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಇಡೀ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಗ್ರಹಿಕೆ ಇದೇ ಚೌಕಟ್ಟಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿತ್ತು.

ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ

ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಕರಡು ಸಮಿತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದರೂ, ದೇಶ ವಿಭಜನೆಯ ನಂತರ ಉಳಿದುಕೊಂಡ ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯ 299 ಸದಸ್ಯರಲ್ಲಿ 208 ಸದಸ್ಯರು ಶೇ. 21ರಷ್ಟು ಭಾರತೀಯರು ಮಾತ್ರ ವೋಟು ಹಾಕುವ ಅರ್ಹತೆಯಿದ್ದ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಕಾಂಗ್ರೆಸಿಗರು ಹಾಗೂ 15 ಸದಸ್ಯರು ಕಾಂಗ್ರೆಸೇತರ ಪಕ್ಷಗಳಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾದವರು ಮತ್ತು ಉಳಿದವರು ರಾಜಸಂಸ್ಥಾನಗಳಿಂದ ನೇಮಕವಾದವರು.

ಹೀಗಾಗಿ ಕೆಲವು ಅಪವಾದಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಹರಿದು ಬರುತ್ತಿರುವ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಅಪಾಯಕಾರಿ ತೊರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನಹರಿಸಿದವರು ಕಡಿಮೆ.

ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆ ಹಿಂದುತ್ವದ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಹಾಗೂ ಬಹಿರಂಗ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದು ನಿಜ. ಹಾಗೆಯೇ ಸಾರದಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಆಗಿರುವ ಹಲವು ಮೂಲಭೂತ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನಾಗಿಸಿದ್ದೂ ನಿಜ. ಆದರೂ ಇದರ ನಡುವೆಯೇ ಕೆಲವು ಆಂತರ್ಗತ ಹಿಂದೂ ಪಕ್ಷಪಾತಿ ಹಾಗೂ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳೇ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾಗುವುದನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸಲು ಆಗಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೂ ನಿಜ.

ಹೀಗಾಗಿ ಭಾರತ ಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಕಿರೀಟವಿದ್ದರೂ ಅಂತರ್ಗಾಮಿನಿಯಾಗಿ ಹಿಂದೂ ಪಕ್ಷಪಾತಿಯಾಗಿಯೇ ಮುಂದುವರಿದ್ದರ ಕಾರಣದ ಕೆಲವು ಬೇರುಗಳನ್ನು ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು. ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಮೇಲ್ಜಾತಿ ಮೇಲ್ವರ್ಗದವರೇ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯ ಚರ್ಚೆಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅಂತಹ ಇಕ್ಕಟ್ಟಿನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅಂತಹವರ ವಿರುದ್ಧ ಸತತ ಹೋರಾಡಿದರೂ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ನಾವು ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲೂ ಈ ಅಂಶಗಳು ಉಳಿದುಕೊಂಡವು ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಸಂವಿಧಾನದ ಪ್ರಥಮ ಪುಟದಲ್ಲೇ ‘ಓಂ’ ಎಂದು ಬರೆಯಬೇಕೆಂದು ಕೆಲವು ಸದಸ್ಯರು ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವ ಅಂತಹ ಹಿಂದೂವಾದಿ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ.

ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನವು ಭರತವರ್ಷವಾಗಿದ್ದೇಕೆ?

ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಹಿಂದೂ ಪಕ್ಷಪಾತಿತನ ತಂದು ಕೊಟ್ಟ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಅಂಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಂ ಸಿಂಗ್ ಎಂಬ ವಿದ್ವಾಂಸರೊಬ್ಬರು ಕೆಲವು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. (https://www.tandfonline.com/doi/full/ಜಿuಟಟ/10.1080/01436590500089281)

ಉದಾಹರಣೆಗೆ:

ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನದ ಮುನ್ನುಡಿಯ ಪ್ರಥಮ ಸಾಲಿನಲ್ಲೇ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಶಾಹಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ರಾಜಿಯತ್ತ ಅವರು ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಸಂವಿಧಾನದ ಮೊದಲ ವಾಕ್ಯ ಹೀಗೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ:

‘Article 1. Name and territory of the Union (1) India, that is Bharat, shall be a Union of States’

‘ಇಂಡಿಯಾ ಎಂದರೆ ಭಾರತ ಎಂಬ ಈ ಐಕ್ಯದೇಶವು ಹಲವು ರಾಜ್ಯಗಳ ಐಕ್ಯದೇಶವಾಗಿರುತ್ತದೆ.’

ಈ ಮೊದಲ ಪರಿಚ್ಛೇದದ ಬಗ್ಗೆ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಭಾರತ ಎಂಬುದು ಹಿಂದೂ ಮೇಲ್ಜಾತಿಗಳು ಭಾರತದ ಪ್ರಾಚೀನತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವ ‘ಭರತ ವರ್ಷ’ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯ ಕೂಸು. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ 1949ರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹಿಂದೂ ಸನ್ಯಾಸಿನಿ ಈ ದೇಶವನ್ನು ‘ಇಂಡಿಯಾ’ ಎಂದು ಕರೆಯಬಾರದೆಂದೂ ಇದನ್ನು ‘ಭಾರತ’ವೆಂದೇ ಕರೆಯಬೇಕೆಂದೂ ಮತ್ತು ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿನ ಏಕೈಕ ರಾಷ್ಟ್ರ ಭಾಷೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದೂ ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಾ ಉಪವಾಸ ಕೂರುತ್ತಾಳೆ. ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತವನ್ನು ‘ಇಂಡಿಯಾ’ ಎಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನ ಈ ದೇಶವನ್ನು ‘ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನ’ವೆಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೇ ರೀತಿ ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ‘ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನಿ’ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಭಾಷೆಯನ್ನೇ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಂದೂ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳು ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣಶಾಹಿ ಒಲವುಳ್ಳವರು ಮಾತ್ರ ಸನಾತನ ಧರ್ಮ ಪರಂಪರೆಯ ಮುಂದುವರಿಕೆಯಾಗಿ ‘ಭಾರತ’ ಎಂದು ಕರೆಯಬೇಕೆಂದು ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ಅಂತಹ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಂದಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನಿಂದಲೇ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಗೆ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿದ್ದರು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಈ ಜನ ಇಂಡಿಯಾ ಹೆಸರಿನ ಜೊತೆಗೆ ಭಾರತ ಎಂಬ ಹೆಸರಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಹೀಗಾಗಿ ಈ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಶಾಹಿಗಳ ವಿರೋಧವಿದ್ದದ್ದು ಮುಸ್ಲಿಮರ ನೆನಪನ್ನು ತರುವ ‘ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನಿ’ಯ ವಿರುದ್ಧವೇ ಹೊರತು ಬ್ರಿಟಿಷರ ನೆನಪನ್ನು ತರುವ ‘ಇಂಡಿಯಾ’ದ ಬಗೆಗಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲೇ ಆರ್ಯ ಅರ್ಥಾತ್ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ದ್ಯೋತಕ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿತು.

ಬಹುತ್ವದ ಒಕ್ಕೂಟದ ಬದಲು ಹಿಂದುತ್ವದ ‘ಯೂನಿಯನ್’

ಭಾರತವು ದುರ್ಬಲ ಕೇಂದ್ರ ಆದರೆ ಪ್ರಬಲ ಪ್ರಾಂತ ಸರಕಾರಗಳುಳ್ಳ ಒಕ್ಕೂಟವಾಗಬೇಕೋ ಅಥವಾ ಪ್ರಬಲ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರವುಳ್ಳ ‘ಯೂನಿಯನ್’ ಆಗಬೇಕೋ ಎನ್ನುವ ವಾದ ಈ ದೇಶವನ್ನು ವಿಭಜನೆಯ ಕಡೆಗೇ ಕೊಂಡೊಯ್ದಿತು. ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಂಖ್ಯಾ ಬಾಹುಳ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳೇ ಮೇಲುಗೈ ಇರುವುದರಿಂದ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಬಾಹುಳ್ಯವುಳ್ಳ ಪ್ರದೇಶದ ಪ್ರಾಂತಗಳಿಗೆ ಸ್ವಾಯತ್ತ ಅಧಿಕಾರವುಳ್ಳ ಪ್ರಾಂತಗಳ ಒಕ್ಕೂಟವಾಗಿ ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತ ರಚನೆಯಾಗಬೇಕೆಂಬುದು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಲೀಗಿನ ಮೊದಲ ಒತ್ತಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಂಬಲವಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಬಿರ್ಲಾರಂತಹ ಪ್ರಮುಖ ಉದ್ದಿಮೆಪತಿಗಳು ಪ್ರಬಲ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರದ ಪಕ್ಷಪಾತಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ದೇಶ ವಿಭಜನೆಯಾದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಲ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರವುಳ್ಳ ‘ಯೂನಿಯನ್’ ರಚನೆಯಾಯಿತು. ಸಿಖ್ ಸಮುದಾಯವಂತೂ ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಸಂವಿಧಾನದ ಕರಡಿಗೆ ಸಹಿಯನ್ನು ಹಾಕಲೂ ನಿರಾಕರಿಸಿತ್ತು. ಪ್ರಬಲ ಕೇಂದ್ರ ಸರಕಾರವಿದ್ದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅದು ಬಲಿಷ್ಠ ಕೋಮಿನ ಪಕ್ಷಪಾತಿಯಾಗಲೇ ಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಜಾತ್ಯತೀತತೆ ಬಲವಾಗಿ ಬೇರುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಅಂತಹ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಧುನಿಕ ಭಾರತ ಇನ್ನೂ ಆ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಬೇಕಿತ್ತು.

ಬ್ರಾಹ್ಮಣೀಯ ಹಿಂದೂ ಚೌಕಟ್ಟಿಗೆ ಅಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಬೌದ್ಧ, ಜೈನ, ಸಿಖ್ ಸೇರಿಸಿದ್ದೇಕೆ?

ಸಂವಿಧಾನದ 25 (2) (ಬಿ) ಪರಿಚ್ಛೇದವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತವ್ಮ ತಮ್ಮ ಧಾರ್ಮಿಕ ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಆಚರಿಸಲು, ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲು ಮತ್ತು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡುವುದರ ಜೊತೆಜೊತೆಗೆ ಹಿಂದೂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಣೆ ತರುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನೂ ಪ್ರಭುತ್ವದ ಮೇಲೆ ಹೊರಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬೌದ್ಧರು, ಜೈನರು ಮತ್ತು ಸಿಖ್ಖರನ್ನೂ ಸೇರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರತಾಪ್ ಮೆಹ್ತಾ, ಅನ್ವರ್ ಆಲಂ ಹಾಗೂ ಇನ್ನಿತರ ವಿದ್ವಾಂಸರು ತಮ್ಮ ತೀವ್ರ ಆಕ್ಷೇಪವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗೆ ಹಿಂದೂ-ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಧರ್ಮದ ವಿರುದ್ಧ ಬಂಡಾಯವೆದ್ದ ಧರ್ಮಗಳನ್ನು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಸಂವಿಧಾನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಹಿಂದುತ್ವವಾದಿಗಳ ಅಜೆಂಡಾಗೆ ಬಲ ತಂದುಕೊಟ್ಟಂತಾಯಿತು. ಅಲ್ಲದೆ ಒಂದು ಜಾತ್ಯತೀತ ಸರಕಾರ ಕೇವಲ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಸುಧಾರಣೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದರ ಮೂಲಕ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಭಾವೀ ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನ ಹಕ್ಕುದಾರರು ಹಿಂದೂಗಳೇ ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದಂತಾಯಿತು. ಇದೂ ಸಹ ಮುಂದೆ ಸದನ ಎಂಬುದೂ ಸಹ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನವೇ ಹೊರತು ಇದರ ಮೇಲೆ ಇತರ ಧರ್ಮೀಯರಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ಸ್ಥಾನವೇ ಎಂಬ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ರೂಢಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅನುಕೂಲವಾಯಿತು.

ಗೋವಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಸ್ಥಾನದ ರಾಜಕಾರಣ

ಸಂವಿಧಾನದ 48ನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದದಲ್ಲಿ ಗೋಹತ್ಯೆ ನಿಷೇಧದ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗಳಾಗಿವೆ. ಗೋವು-ಹಿಂದಿ-ಹಿಂದೂ ಇವುಗಳೇ ಭಾರತದ ಸೂಚಕ ಮತ್ತು ಲಾಂಛನಗಳೆಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಹಿಂಜರಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಗಳಾಗಿವೆ. ಆಮೇಲೆ ಉಳುವ ಯೋಗ್ಯ ರಾಸುಗಳ ಮತ್ತು ಹಾಲು ಕೊಡುವ ಹಸುಗಳ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಬೇಕೆಂಬ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಯಿತು.

ಹಿಂದಿಯಾಯಿತು ದೇವನಾಗರಿ!

ಇದಲ್ಲದೆ ಸಂವಿಧಾನದ 343ನೇ ಕಲಮಿನಲ್ಲಿ ದೇವನಾಗರಿ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿರುವ ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆಯನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರಭಾಷೆಯನ್ನಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕೆಂಬ ಮತ್ತು 351ನೇ ಕಲಮಿನ ಪ್ರಕಾರ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನೇ ಬಳಸಬೇಕೆಂಬ ಸಲಹೆ ರೂಪದ ಆದೇಶ ಇರುವ ಕಲಮುಗಳೂ ಸಹ ಬ್ರಾಹ್ಮಣವಾದಿ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣಶಾಹಿಗೆ ಸಂವಿಧಾನಾತ್ಮಕ ಮಾನ್ಯತೆಯನ್ನೇ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿತು. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಹಿಂದಿಗಿಂತ ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನಿ ಮತ್ತು ದೇವನಾಗರಿ ಲಿಪಿಗಿಂತ ಕೈಥಿ ಲಿಪಿ ಆಗ ಹೆಚ್ಚು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಆದರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣವಾದಿ ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯಲು ಮತ್ತು ಭಾವೀ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣವಾದಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಪಾರಮ್ಯವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಭಾಗವಾಗಿಯೇ ಇಂತಹ ಹಲವು ಕಲಮುಗಳು ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬಂದಿವೆ.

ಇವೆಲ್ಲಾ ಕೆಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳಷ್ಟೆ. ವಾಸ್ತವವೇನೆಂದರೆ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ರವರು ಮುಂದಿಟ್ಟ ಆರ್ಥಿಕ-ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರಜಾತಂತ್ರದ ಸಾರರೂಪಿ ಆಶಯಗಳು ಶಾಸನ ಬಲವಿಲ್ಲದ ನಿರ್ದೇಶನಾ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗಿವೆ. ಶಾಸನ ಬಲವಿರುವ ಉಳಿದ ಸಂವಿಧಾನ ದೇಶದ ಸಾಮಾಜಿಕ ರಚನೆಯನ್ನು ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡದೆ ಮುಂದುವರಿಯುವಂತಾಗಿದೆ.

ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಸದನವೆಂಬುದು ದೇವಸ್ಥಾನ, ಮಾಂಸಾಹಾರ ಅಪವಿತ್ರ ಎಂಬ ಬ್ರಾಹ್ಮಣವಾದಿ ಮಾತುಗಳು ಸಂವಿಧಾನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವ ಬಾಯಿಂದ ಬರುವುದು ಆಕಸ್ಮಿಕವಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ತೊಡಿಸಲಾಗಿರುವ ಅಗೋಚರ ಜನಿವಾರವನ್ನು ಕಳಚಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಮಾಡಬೇಕಿರುವುದೂ ಸಹ ನಿಜವಾದ ಎಡಪಂಥೀಯ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್‌ವಾದಿ, ಸೆಕ್ಯುಲರ್, ಪ್ರಗತಿಪರರೆಲ್ಲರ ಮುಂದಿನ ಸವಾಲಾಗಿದೆ.